Başlığı okuyunca anneliğin kutsallığı hakkında bilgi vereceğim veya bu konuda bir dizi olay anlatacağım zannedilmesin. O benim işim değil. Bence anneliği, anne olmayan anlayamaz. Her ne yaparsanız yapın, annelerin hakkı ödenmez. Ben bunu bilirim bunu söylerim.
Şeyh Sadi Şirazi hazretlerinin, bundan bin yıl önce yazdığı “Gülistan” adlı kitabında, “Anaya Eziyet” isimli bir kıssa geçiyor. Hikâye şöyle:
Bir gün, gençlik gereği, cahillikle yaşlı anamın yüzüne karşı bağırmıştım. İncinerek bir köşede oturdu, ağlayıp "Kesinlikle çocukluğunu unuttun ki yüzüme karşı böyle bağırıyorsun!" dedi.
Bu kıssayı okuyunca yazarın annesiyle kurduğu empatiyi düşündüm. O empati olmasa, böyle bir kıssa, kitaba geçmezdi. İnsanlar, bırakın sadece gençlik yıllarında hata yapmayı, ömrü boyunca hata yapıyor ama bazıları yaptığı hatadan ders alıyor, bazıları ders alırmış gibi yapıyor, bazıları ise hata yaptığını kabul bile etmiyor. Beşer, şaşar demişler. İnsan olan herkes hata yapar. Aklı olan aynı hatayı iki kez yapmaz. Yine de bazen aynı hatayı iki kez yapmıyor muyuz? Bazen üç kez bile yapıyoruz. Hatta bazen hata yaptığımızı kabul etmek bile istemiyoruz.
Hazret, gençlik gereği, cahillikle annesine bir kez yüksek sesle bağırmış. Bunun üzerine yaşlı annesi evladına iki çift laf etmiş. Hata yapan, annesine bağırdığı an, hatasını anlamış aslında… Varsayalım o zaman anlamadı. Annesinin söylediği sözden sonra anlamış ve akabinde büyük bir vicdan azabı hissetmiş. Kıssayı okuyunca yazarın hissettiği suçluluk duygusu çok rahat anlaşılıyor zaten…
Bin yıl öncesi ile bin yıl sonrası, bazı şeyler, ne kadar çok değişmiş? Anne hâlâ aynı anne… O zamanda kutsaldı şimdi de kutsal ama anlayışlar kıtlaşmış. Annesine sesini yükselttiği an hatasını anlayan insandan, annesine bağıran, eziyet eden hatta onu öldüren insanlara gelinmiş olması beni çok şaşırtıyor. Hangimiz çocukken annemizi üzmedik ama belli bir yaşın üstündeki yetişkinlerin, annelerini üzmek gibi bir hakları olamaz.
İhsan Ağır
ŞİİR
ANADOLU
Mehmetçik gibi sarp dağlarımız var,
Yunus gibi "ölmez" sağlarımız var,
Fatih’in açtığı çağlarımız var,
Evlâdı var adam gibi adamdır,
Anadolu benim karasevdamdır.
Bir kadim, bir ulu milletimiz var,
Arza nizam veren devletimiz var,
Kalpleri titreten nevbetimiz var,
Aslını inkâr ki nesli idamdır,
Anadolu benim karasevdamdır.
Göklere yükselen ezanımız var,
Er meydanlarında kızanımız var,
Destanını yazan ozanımız var,
Bu sözler, naralar sesim sedamdır,
Anadolu benim karasevdamdır.
Dünyalara değer mimarımız var,
Selimiye gibi imarımız var,
Evliyadan feyiz damarımız var,
Masmavi gökyüzü hüzne vedamdır,
Anadolu benim kara sevdamdır.
Şefkatle döşenmiş öz harsımız var,
Dağlarında gezen hür parsımız var,
Serhatte Edirne, can Karsımız var,
Sevinci sevincim, derdi gadamdır,
Anadolu benim karasevdamdır.
Sevdası gibi her derde devam var,
Hasmıyla tükenmez, bitmez davam var,
Bin yıllık çınarım, suyum, havam var,
Alparslan’dan beri mazluma damdır,
Anadolu benim karasevdamdır.
Celaleddin Küpeli
GÜZEL YURDUMUZ
KAHRAMANMARAŞ-ELBİSTAN: 1563 Tarihli Elbistan haritasına bakıldığında Anadolu’yu Güney’e oradan da Arabistan’a bağlayan en kısa yolun Elbistan’dan geçtiği görülüyor. Ayrıca Elbistan, üç büyük nehir ve onların birçok kolları ile sulanan geniş ve Türkiye’nin 4. büyük ovasının içinde yer alıyor. Etrafı dağlarla çevrili… Belki bu yüzden tarih boyunca birçok ülkeler, komutanlar, bey ya da hükümdarlar buraya sahip olmak istemişler, bu uğurda mücadele vermişler. Bu sebeple sekiz, on bin yıllık tarihe sahip olmasına rağmen, ayaktaki eserler incelendiğinde sanki üç-beş yüz yıllık bir şehir görünümünde kalmış. Birçok medeniyete ev sahipliği etmiş. Hititler en uzun kalan kavim… Sonra Akadlar, Sümerler, Asurîler…
Derken Bizanslılar, Selçuklular, Beylikler ve Osmanlılar… Elbistan 6 Şubat 2023’te bölgede yaşanan 7,7 ve aynı gün tekrarlanan 7,6 büyüklüğündeki peş peşe iki deprem sebebiyle büyük bir yıkım ve acı yaşamıştır...
