Uzun gecenin sancısına doğan asit yağmurları, ruhumun içine yağıyor. Yağdıkça damla damla eriyor vuslat düşüncelerim, eritiyor aklımı. Aklım eridikçe azalıyorum, ateşe dayanır mı çıra? Ne çare. Şemsiyesiz Şems’e, umudun tek halkasıyla bağlı bu virane gönlüm, kışın en yoğun kar altında karçiçeğine sarılmış vuslatı zikreder. Evet bütün halkalar kopmuş, lakin bahar bekler tek halkayla bu hazin gönlüm. Öyle bir suyla kaplı ki ruhumun adası. Su derin mi derin, tuzlu mu tuzlu. Çok kişiyim ama yalnızım. Tek kişiyim ama kalabalığım. Kalabalıktaki yalnızlığım kendi içimde bitmez yolculuk yapar, yarını vuslat olan gemide. Ama vuslat geldiğinde tek halka duracak mı yerinde bilmiyorum. Ama bu gemi ruhumun fırtınasında alabora oldu. Tutunduğum tek bir ağaç. Vuruldum bir kere feleğin okuyla 12’den. Üzülmem hiçbir acıya dönüp bakmam ama Şems'in ihtiyacı yok şemsiyeye. Çaresizim, kasırganın kara bulutların girdabında döndürüyor felek kendi etrafımda hızlı hızlı, gönül yurdumu yıkana dek. Yukarıda kasırga etrafı çevrili derin sular. Düşünceler can pazarında alıcı bulmaz. Şems'in sınavı ağır son bulmaz. Nefis yaşadığı müddetçe fırtına bitmez, isteğim bir nefes. Geriye kalan tek halkam kopmadan ya medet. Tespihim ah çekmeye dayanamadı. Halkaya bağlıydı. Koptu ama ne kopuş. Kulak sağır, göz kör, gönül mekânı virane.

Kadere suç atılmaz. “Kuşa taş mı atıyon?” derler. Gönül kanatlarını uçmaya alıştırmayan, nefis çakallarına yem olur. Yem oldum acı oldum. Ne dosta yâr oldum. Ne de dost olmayanlara yem.

Bîkarar kıldı felek aşkımı,/Ne haykırdım ne de aldım/Fâni cihan, sende ne kaldım/Dost ayrılığı kendi elinden... Bu ayak kayalara basamaz/Ne Dicle ne Fırat yazamaz/Bu yazıyı mezar taşı asamaz/Ağlamayı kim bana öğretti?

Sanma sitemim can Şems'e,/Dayanamadım ki bu güneşe/Nefis inledi ruha inim inim/Tek halkayla büküldü belim... Gözüme öğrettim ağlamaz artık/ Cihana derin yara izi bıraktık/Gönlüme mazi gazeli yaktık/Ağlar ruhum habersiz habersiz...