Kolumda daha yarısı duran serum kabloları sarkıyordu. İçimden, “Bu gidişte sabaha kadar da bitmez…” dedim, yanı başımdaki elektrik düğmesine dokundum, odam birden aydınlandı. Sanki kapının arkasında duruyormuş gibi bir hemşire, tebessüm ederek içeri girdi.

- Oo maşallah! Jale Hanımefendi uyanmışlar! Hadi geçmiş olsun güzel kız!

- Sağ olun Hemşire Hanım. Neredeyim? Ne zaman, nasıl getirildim buraya? Bana ne oldu?

- Neresi olacak İstanbul, Yirmi Dokuz Mayıs Hastanesindesiniz! Merak etme, durumun da gayet iyi. Bir anlık şok mu ne yaşamışsınız.

- Şok mu dedin?

- Evet! Sabah viziteye gelen doktorunuz daha detaylı malumat verir. Ama korkulacak bir durum olmadığını bilin yeter.

- Çok teşekkür ederim de kim getirdi, nasıl oldu?

- Ambulansla getirildiniz! Yanında vazifelilerin dışında kimse yoktu.

- Doğru, işten eve dönüyordum. Birden başım döndü. Sonrasını hatırlamıyorum.

- İşte ne olmuşsa o an olmuş! Anlık bir travma yaşamışsınız…

- Hakikaten öyle oldu ya! Midem bozuldu yolda, sancıdan kıvranmaya başladım, karnım boğazıma kadar şişti gibi. Sanki bana görünmez hançerler saplanmıştı. Ağrılar dayanılacak gibi değildi. Eve gitmeye mecalim kalmadı. Bulunduğum yerde; Notre Dame'ın kamburuna dönmüşüm. O vaziyette kendimi yere attım! Şu an bile, henüz boğazımdaki zehirli elmadan kurtulmuş “Pamuk Prenses” gibiyim!

- Çok da şakacısın! Fena latifeciymişsiniz maşallah!

- Nerede o latifeciler? Bizi acı konuşturuyor hemşire hanım!

- Neyse… Sonra Tanju diye biri geldi. Galiba eşinizmiş. Şu kitapları, gülleri o getirdi. Bir de mektup bıraktı. “Uyanınca dünyanın en güzel hanımefendisine verir misiniz?” diye bizden ricada bulundu. Ben de emanet olarak aldım. Doğrusu şanslı kızmışsınız, hem de pek seviliyormuşsunuz. Ne yalan söyleyeyim, mektubu çok merak ettiğimizden, baştan sona kadar okuduk buradaki arkadaşlarla. Hani beyin de beymiş. Elini sallasa ellisi…

- Ya öyle mi? İltifatlarınız için teşekkür ederim!

- !!!

Mektubu merak ettiğimi anlamış olmalı ki ağzı açık zarftan itinayla çıkarıp uzattı.

- Al, işte sizin için yazılanlar:

Kıymetlim, Bir Tanem, Gül Tanem, Can Jale'm,

Akşam eve geldiğimde sizi göremeyince aklım başımdan gitti, hemen kendimi dışarı attım. Sensiz ev bomboş mağaraya benziyordu. Doğrusu korktum. Her zaman alışveriş ettiğimiz köşedeki Mavi Boncuk bakkala uğradım. İsmail Amca, beni görür görmez hemen seni sordu, “Jale kızım nasıl?” Nereden duymuşsa duymuş, malum “esnafın kulakları deliktir” derler. İfadesine göre ambulansla hastaneye kaldırıldığınızı öğrendim. İnanır mısınız? Bu sefer ikinci şoku yaşadım! Hep neşeli gördüğüm, gülen gözlü, güzel kızın, her şey olabileceğini düşünürdüm de rahatsızlanıp hastaneye kaldırılacağını hiç düşünemezdim. Daha doğrusu aklımın ucundan geçmezdi. Belki de şok yaşamam ondandı. Sana hiç yakışmayan bir durumdu bu. Bütün kuvvetimle hastaneye koştum. DEVAMI YARIN