Geçenlerde bir ilkokul öğrencisiyle sohbet ederken, “Okuldan sonra ne yapıyorsun?” diye sordum. On dakika anlattı çocuk. Şaşırdım. Ben çocukken bu soruyu birkaç kelimeyle cevaplardım. Çünkü okulla yatak arasında birkaç istasyon vardı o zamanlar.

Yemek, ödev, kitap, oyun, bitti.

Şimdi istasyonlar çoğalmış, iki dakikada bir durak geliyor. Beylikdüzü-Söğütlüçeşme metrobüs hattı gibi… Kalabalık, gürültülü, gazı da freni de sert.

Eskiden de meşguldü çocuklar. Ama meşguliyetin bir teması vardı. Yani yorgunluktan bitap düşsek de dağılmazdık. Hızlanırken de yavaşlarken de oradan oraya savrulmazdık.

Meyve yerken sadece meyve yerdik mesela. Gezmeye çıktığımızda sadece gezer, dinlenmek için uzandığımızda dinlenirdik. Eş zamanlı olarak birkaç şey yapma ihtiyacı yoktu o zamanlar. Gezerken fotoğraf çekmez, meyve yerken bir şey seyretmez, uzanırken kulaklıktan bir şey dinlemezdik.

Kitap okurken radyo açık olmazdı mesela. Veya radyo a ...