Çok üzgünüz.

Bir kâbus gibi üzerimize çöken bu deprem felaketinin tam ortasında tanıdık bütün hüzünleri unuttuk zira bu acının bir tarifi yok. Dünya güzeli şehirlerimiz, güzel insanlarıyla çoluk çocuk, kadın erkek demeden büyük bir imtihanın ortasında kalakaldılar.  

Zelzele, bütün ağırlığı ve dehşetiyle çöktü üzerimize.

Doğduğum şehir Malatya’yı, Battal Gazi yurdunu ilk defa böyle çaresiz gördüm. Şanlı Maraş ki düşmana karşı kendini savunmuş ve kahraman olmuştu. Antep Kalesi, hiç böyle naçar kalmamıştı. Ah Şanlı Urfa, Ah Hatay, ah Diyar-ı Bekir, Ah yiğit Adana, Hatay, Osmaniye, Adıyaman…

Onlarca şehir şu çetin kışın ortasında büyük bir afetle sarsıldı, biz insanlar tarifsiz bir acı ve kederle şaşkına döndük. Böyle bir şeyi hiç kimse tahmin etmemişti, hiç kimse beklemiyordu. Aslında psikolojik bir deprem de geçiriyoruz bir nevi.

İki gündür kendime soruyorum. Şehirlerimiz ...