Bilenler bilir, NBA’de All-Star maçı için kadrolar belirlenirken, iki aşamalı bir seçim uygulanıyor. Birincisi, tamamen açık, kimliğini bile sorgulamadan dünya üzerindeki tüm NBA meraklılarına (hatta meraklı olmayanlara da) oy hakkı veren bir sistem. Giriyorsunuz NBA’in resmi sitesine; Doğu’dan ve Batı’dan en beğendiğiniz beşer oyuncuya veriyorsunuz oylarınızı… Bu işlemi aynı bilgisayardan olmamak kaydıyla, tekrar tekrar yapabilme, diyelim gönlünüzde yatan aslan Ersan’a oy yağdırabilme şansınız var.
İlk beşler böyle belirleniyor. Ortadaki sandık bu kadar suistimale açık olunca, seçimlerin çok isabetli olmasını, sportif kriterlerin galebe çalmasını beklemek hayal tabii... Kuzguna yavrusu şahin görünüyor, taraftar, hayranı olduğu yıldızı, o sezon ne yaptığına bakmaksızın oy sağanağına tutuyor. Ünlü pivot Yao Ming’in peş peşe gelen sakatlıklarla neredeyse yürüyemez halde olduğu dönemlerde, Çin’den tıklayan milyonların desteğiyle hep All-Star seçilmesi bu yüzdendi mesela…
Bu sene de benzer bir olay yaşandı: İki büyük sakatlık sonucu, bu sezon takımı Lakers’ın yalnızca 6 maçında sahaya çıkabilen ve şu anda da arkadaşlarını tribünden izleyen Kobe Bryant, “halk oyuyla” Batı’nın ilk beşine seçildi. Üstelik “Lütfen bana oy vermeyin. Nasılsa oynayamayacağım. Benim yerime hak eden birine verin oylarınızı” diye çağrı yaptığı halde!
DIŞARIDA KALANLAR
Gelelim seçimin ikinci aşamasına… İlk beşin dışında kalan yedi oyuncuyu, ligin koçları belirliyor. Oyunun tam kalbinde yer alan 30 tecrübeli adam… Böylece taraftar seçiminde esebilecek fanatik rüzgârları bertaraf edeceklerini düşünmüş Amerikalılar… Ama görüyoruz ki, kazın ayağı öyle değil. Bu seçimde de birtakım kalıplar, bir türlü bozulmayan ezberler, “Ne şiş yansın ne kebap” türü denge politikaları başrolü kapıveriyor. Misal, Lance Stephenson… Bu yıl tek kelimeyle müthiş. Ortalamaları da bunu anlatıyor zaten: 14.2 sayı, 7.2 ribaunt, 5.4 asist. Indiana’nın Miami Heat’i sollayıp geçmesinde en az Paul George kadar katkısı var. Sezon başından beri dört kez triple-double yaptı (üç istatistikte çift haneli sayılara ulaşmak). Daha ne yapsın?
Ya da Goran Dragiç… Sezon başında ligin paspası olmaya aday gösterilen Phoenix, bugün Batı’da ciddi bir play-off adayı haline gelmişse, bunun tek bir açıklaması var: Maç başına 19 sayı ve 6 asist üreten Dragiç’in direksiyonda oturması, izleyenlere keyif veren oyunuyla arkadaşlarına sınıf atlatması. Ama koçlar aynı görüşte değil anlaşılan…
Tribünleri hop oturtup hop kaldıran, her maçta en az bir kez “Yok artık! Bu kadarı da olmaz” dedirten bir başka oyuncu Anthony Davis… Uzun kolları ve anlatılması güç atletik yeteneği sayesinde oyunu bir başka boyuta taşıyan bu genç adamı All-Star maçında izlemek büyük keyif olacaktı. Olmadı. Seneye inşallah…
Koçların tercihlerinde geçmişe hürmet faktörü ağır basıyor. Sanırım bu nedenle, aslında sıradan sayılabilecek bir sezon yaşayan Dirk Nowitzki’ye oy verebiliyor, Davis’i dışarıda tutabiliyorlar. Ya da Noel haftası boyunca yerlerde sürünmüş, hiçbir maçta çift haneli skor atamamış, 2/12, 1/8 gibi felaket şut isabetleriyle oynamış bir Joe Johnson’u, Lance Stephenson’un önüne koyabiliyorlar.
BİG AL BÜYÜK OYNUYOR AMA…
Stephenson, Dragiç, Davis… Hepsi genç yetenekler… Önlerinde bu yıl yapılan hatalı seçimleri düzeltmek için epeyce zaman olacak. Beni asıl üzen, Al Jefferson’un durumu… 29 yaşında. Bu sene transfer olduğu Charlotte takımını, sırtladı götürüyor resmen… En büyük eksiği sayılan savunmada bile gayret gösteriyor. Hücumda her maç kendisini tutan genç uzunlara ders veriyor. Ortalamaları 19.9 sayı, 10.7 ribaunt ve 2.1 asist ama asıl çarpıcı olan Ocak ayının ortasından bu yana ortaya koyduğu insanüstü çaba. Son sekiz maçta 28.7 sayı, 13.7 ribaunt!
Kariyerinin son virajını dönerken büyük emek veren ve fark yaratan bu oyuncuyu ödüllendirmek, daha önce hiç seçilemediği All Star karmasına almak gerekirdi diye düşünüyorum. Ancak Doğu takımını tamamlamak rolü Chicago’lu Joakim Noah’a düştü. Merak ediyorsanız; Noah’ın istatistikleri 11.7 sayı, 11.4 ribaunt, 4.2 asist...
