Küresel krizde durum kötüleştikçe altına talep artıyordu. Her kriz atağında parasal genişlemeye gidildiği, piyasaları gelecek korkusu sardığı, yüksek enflasyondan korkulduğu için altın değerlendikçe değerlendi. 11 yılda altının onsu 251 dolardan 1.920 dolara kadar yükseldi. Grafikte de izlenebileceği gibi 6 Eylül 2011 'de altının onsu bu fiyatı gördükten sonra kâr satışları ile karşılaştı. 3 haftada yüzde 20 değer kaybetti ve 1.534 dolara indi. Ardından çıkış ve yüzde 15'i bulan düşüş, yeni bir çıkış ve yüzde 10'u bulan bir iniş, son olarak da mayıs ayında yüzde 7'ye varan bir düşüşle karşı karşıyayız.
Son dönemde Yunanistan seçimlerinin yarattığı belirsizlik ile Avrupa krizi yeniden alevlendi. İspanya ve İtalya faizleri tırmanışta.
Bu durum karşısında para, en güvenli liman olarak Alman ve ABD hazine kâğıtlarına sığınıyor. Dün Alman tahvil faizi yüzde 1.434 ile tarihi en düşük seviyesini gördü. Euro da krizle birlikte değer kaybetti. Euro dolar paritesi 1.2828'e kadar indi. Bütün bu kargaşa içinde geçmiş aylar ve yıllar olsaydı altın yükselirdi. Tahvil yanında paranın sığındığı bir limandı altın. Çünkü arkasında herhangi bir devletin riski yoktu. Miktarı da kâğıt paralar gibi istenildiği gibi artırılamıyordu. Bu nedenle enflasyondan korunma aracı haline gelmişti. Ancak bu kez olmadı.
■ Bir neden yeni para paketleri umudunun zayıflaması olabilir. Ne kadar küresel likidite artışı o kadar altın fiyatı yükselişi formülünün çalışması için bir merkez bankasının yeni paket açıklaması gerekir.
■ İkinci neden dolarla fiyatlandığı için bu para biriminin değerlenmesinin altını aynı oranda aşağıya çekmesidir.
■ Üçüncü neden de, herhangi bir merkez bankasının veya büyük altın fonlarından birinin gizlice satışı olabilir. Eğer böyle bir durum varsa bir süre sonra ortaya çıkar. Yoksa altın yükseliş momentumunu iyice kaybetmiş demektir.

SONUÇ: "Papaz her gün pilav yemez." Türk atasözü