Üç yaşında bir yeğenim var. Allah'ın bize emaneti tüm çocuklar gibi dünya tatlısı bir çocuk. Onu her fırsatta elinden tutar vakit namazları için camiye götürürüm. Evimiz Amasya merkezde bulunan Fatih Sultan Mehmet camiine yakın. Yarışırız onunla… Ne zaman “haydi camiye gidiyoruz” desem üzerini giyinişini sevincini görmenizi isterdim. Oyuncaklarını alır yanına, oyun oynar camide. Hüsnü kalp ile belirteyim ki o günahsız kalbi, gönlü cami sevgisiyle güzel dinimizin muhabbeti ile dolup taşsın istiyorum. Takdir edersiniz ki onlar bizim geleceğimiz. Onu gören birçok cemaat şeker verir, gülümser mutlu olur, o mutluluğun sıcaklığını ben de hissederim içimde...

O gün yine ikindi vaktini eda edelim diye koşa koşa güle eğlene gittik camiye. Farz namazı eda ederken o da boş olan arka safta oyun oynuyordu. Farz namazın ortasında bir ara yanıma gelip sırtıma çıkmak istedi. Bu arada yanımda, oturarak namazını kılan bir amcaya ayağını çarptı. Namazı selamladıktan sonra amcanın da duyacağı şekilde özür mahiyetinde "bak böyle yapma ayağın dedenin koluna değdi" dedim ama çocuk işte. Namaz çıkışı bu amcamız bize onca cemaatin içinde "bu çocuğu bir daha camiye getirme! Getirirsen de git arkada münferit kıl namazını!" diye bir ifade kullandı.

Hiç beklemediğim bir anda böyle bir ifade karşısında boğazım düğüm düğüm oldu "hakkını helal et” diyebildim. O an öyle karmaşık duygu hâline büründüm kendimi o kadar kötü hissettim ki anlatamam, Şimdi bu satırları yazarken bile gözyaşımı tutamıyorum. İnanın eve kadar için için ağladım. Sanki Allah'ın evinden kovulan çocuk bile o sitemin kendisine yapıldığını hissetmiş gibi yürümek istemedi, kucağımda taşıdım.

Bir an çocukluğuma gittim. Biz çocukken de kovardı bizi camiden köyün bazı yaşlı olanları. Cami bahçesinde bile oyun oynatmazlardı bize. Oysa o uhrevi ortam bize çok iyi gelirdi.

Diyorum ki bize ne oluyor böyle? Âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimizin ümmeti, niye böyle merhametsiz?

Genelleme yapmak istemiyorum tabii ki… Onca cemaatin içinde gönlü güzeller daha çok belki ama hikmeti nedir bilemiyorum böyle gönül yaralayan konular gölgede bırakıyor işte tüm güzel olan şeyleri. Allah’ım bizlere merhameti ile muamele etsin. Kalbimizi sevgiyle doldursun.

Abdullah Emir Tekin-Amasya