“SLM” Eski ve Yeni Ahit'te farklı çekimlerle yüzlerce yerde geçen, keza Kur'an'ı Kerim'de onlarca farklı biçimlerde kullanılan, kendisinden kurucu/merkez terimlerin türetildiği bir köktür. Sami dillerinin hepsinde türevleri görülür. “SLM” arınmak, aklanmak, temizlenmek anlamlarına gelir; Tefsir uzmanı, dil bilimci Râgıb El- Isfahânî “içten veya dıştan olan her türlü kötülük, zarar ve noksanlıklardan uzak olmak” anlamını vermiştir. İşte İslam bu kökten gelir. İslam'ın amacını ortaya koyan “Allah'ın huzuruna, sadece tertemiz bir kalple varanlar kurtulur” (Şuara/89) ayetiyle, kelimenin kök anlamı birebir örtüşmektedir.
İslam, iç ve dış bütünlüğü “arınma” üzerinden kurar; bundan dolayı İslam'ın içinden yürüyen kişi ahlak insanı olmak zorundadır. Sezai Karakoç'un “İslam'ı öyle diri/canlı yaşa ki, seni öldürmeye gelen sende dirilsin” cümlesi bu espriyi içinde taşır. Lakin nerde bu Müslüman? Nitelikli Müslüman sayısının niçin az olduğu ünlü şairimiz Cemal Süreya'nın, Sezai Karakoç için söylediği sözlerde açığa çıkar: Şöyle der Süreya: “ Öyle bir Müslüman ki, Marks da bilir, Nietzsche de bilir, Rimbaud da bilir. Salvador Dali de sever. Nazım da okur… Sıkışmış, sıkıştırılmış deha. Alçak gönüllü katı yüksek uçuyor. Şemsiyesi yok.” Fikirlerine katılır ya da katılmaz ayrı bir bahis ancak İslamcı Sezai Karakoç, çağdaşı sosyalist Cemal Süreya'nın zihin dünyasında budur. Düşünce çilesini çekenlerin bilene-bilgiye saygısına güzel bir örnektir bu. İki hafta önce yazdığım, “Dini düşüncenin sorgulanamayışı: Aydın Sorunu” başlıklı yazımda bu konuya dikkat çekmiştim. Tekrar konumuza dönelim.
Demem o ki, İslam'ın özünde nefret, kin, ötekileştirme, intikam yoktur. Tanrısal bir düzlemde kendini tanıtan bir dinin canla, canlılıkla, varlıkla sorunu olamaz. İslam sorunu gibi görünen her konu, tarihin kirli sayfalarına yerleştirilmiş Müslüman toplumların tarihidir. Bu durum İbrahimi dinlerin tümü için geçerlidir. Yani ekonomik ve siyasal çıkarlar ne yazık ki dinlerin yazgısını oluşturmuştur.
İNSAN VAHYİ DE ÖTEKİLEŞTİRDİ
Her peygamber ve her vahiy birbirlerinin mütemmimi yani tamamlayıcısıdırlar. Aynı zamanda birbirlerini tasdik etmek üzere gönderilmişlerdir. Sami dilleriyle uzun yıllar meşgul olan ve bir dönem Diyanet'te birlikte çalışmalar yaptığım tefsir profesörü Salih Akdemir Hocam (Allah rahmet eylesin) “çeşitli dinlerin mensupları vahiy sürecini bir bütün olarak değerlendirmedikleri için indirgeyici bir tavır sergilemişlerdir. Bu indirgeyici tutumun doğal bir sonucu olarak, Yahudiler kendilerinden bir elçi olan Hz. İsa'yı ve müjdesini tanımamazlıktan gelirken, Hıristiyanlar da kendilerinden sonra gelen Hz. Muhammed'i ve insanlığa bildirdiği ilahî mesajı, Kur'ân'ı, tanımamışlardır!” der ve şu hayati tespiti de yapar:
Yahudiler “Hıristiyanlar bir esas üzere değil” dediler. Hıristiyanlar da “Yahudiler bir esas üzere değil” dediler. Bakın bunlar din adamları. Mesela Yahudiler, “Yahudi olanlardan başkası cennete giremez'', Hristiyanlar da “Hıristiyan olanlardan başkası cennete giremez” dediler. Kur'an-ı Kerim inince Müslümanlar da diyor ki “Müslümanlardan başkası cennete giremez”
Peki, Kur'an ne diyor:
“Kimin cennete girip girmeyeceği ne Ehl-i Kitab'ın ne de sizin istemenize göre değil.”
Böyle olsaydı inançlar üzerinden bu denli ötekileştirmeler yaşanılır mıydı? Ne diyordu bizim Yunusumuz: Sen sana ne sanırsan/Ayruğa da onu san.
İSLAM MERHAMET VE MUHABBETİYLE İNSANLIĞI KUCAKLADI
Yükselen İslam karşıtlığını dikkate alarak, 57 ülkeye sahip olan İslam İşbirliği Teşkilatı (Organisation of İslamic Cooperation) ve bu ülkelerin Müslüman liderleri, yüksek sesle şu çağrıyı yapmak zorundalar:
“İslam, barış dinidir. İslam'da zorlama yoktur. İslam, güzel ahlaktır. İslam'ın değerleri evrensel değerlerle çatışmaz. İslam, kimseyi ötekileştirmez. İslam, kötülük yapana dahi kötülükle muameleyi doğru bulmaz. İslam, dünyayı barış yurdu yapmak ister.
Ey Dünya insanlığı, ey Kur'an'ı yakmaya kalkışanlar, ey İslam'la kavgalı olanlar; herhangi bir kötülükle karşılaşıldığında Müslümanın alması gereken tutumu, bakın Kur'an nasıl belirler:
“Sen, af yolunu benimse…” Araf/199
“İyilikle kötülük eşit olmaz. Sen, en güzel bir tarzda (kötülüğü) uzaklaştır; o zaman (görürsün ki) seninle onun arasında düşmanlık bulunan kimse sanki sıcak bir dost(un) oluvermiştir.” Fussilet/34
“Eğer onlara karşı kırıcı ve sert olsaydın, çevrenden dağılır giderler, senden koparlardı. O halde onları bağışla, affedilmeleri için dua et. Toplumu ilgilendiren her konuda onlarla müşavere et; sonra bir hareket tarzına karar verince de Allah'a güven: Zira Allah, O'na güven duyanları sever. (Ali İmran/159)”
Ey Dünya İnsanlığı! İşte Kur'an böyle bir kitap.”
Neden yapılmıyor bu açıklamalar?
Neden İslam, bu evrensel mesajlarla dile gelmiyor?
Müslüman coğrafyalarda yaşayan toplumları gelişmeye direnen, statik, gerçeklikten uzak toplumlar olarak niteleyen Oryantalist düşünürlerin İslam karşıtlığındaki rolü de bu noktada göz ardı edilemez elbette. Haftaya devam edelim.
(Bu Çarşamba ABBTV'DE, saat 16.00'da, “Düşüşün Başlangıcı: Irkçılığın ve Ayrımcılığın Esaretinde Batı” konusunu Prof. Dr. Şaban Ali Düzgün ile konuşacağız. Bekleriz.)
