Hiçbir şey…

Sokaklarda hissettiğim duygu şöyle: Değişen tek şey yüzlerdeki maske.

Onu da bazıları polis kontrolünden geçtikten sonra çenesine indiriyor.

Onun dışında:

-İnsanların çoğu yine yere tükürmeye devam ediyor.

-Bazıları hapşırırken kollarına değil ellerine hapşırıp ellerini yıkamıyor. Hatta dezenfekte etmeyip bir arkadaşını görünce tokalaşıyor, sarılıyor.

-Bazıları “Bende korona yok ben öperim de sarılırım da” deyip sarılmayan, öpüşmeyen kişiyi eleştiriyor, gülüyor.

-Yine birçokları tıksırıyor, öksürüyor ve sonra hoppp elini üstüne başına siliyor.

Sarılmalar, öpmeleri hiç söylemiyorum.

Pikniklere gidilip yerlere çöpler atmaları hiç ama hiç söylemiyorum.

Bebek yolundan yürürken denizin pisliğini de hiç söylemiyorum.

Orada bulunan teknelerde oturan kişilerin denize sigara izmaritlerini atmalarını da saymıyorum.

Daha çok şey var yazılacak ama şu var ki, korona falan hak getire…

Artık insanlar verilere bile doğru düzgün bakmıyor. Bakmakta da istemiyor.

Evet restoranlar da tıklım tıklımdı.

Ve saatler 00:00’ı gösterdiğinde kimse mekandan da ayrılmak istemiyor.

Daha da uzatmak istiyor ve hatta sabaha kadar devam etmek istiyor kimileri.

Çünkü sıkıldı insanlar..

İnsanlar normalleşti ve artık bir an önce salgının da konuşulmasını istemiyor.

Benim hissettiğim durum budur…

Hanımların yaptıkları alışverişleri hiç söylemiyorum. Nişantaşı’ndaki lüks mağazaların içi kalabalık.

Pandemi döneminde de bazılarının satışları hız kaybetmemiş.

Özellikle lüks tüketimin.