İlim adamları, pragmatik sebeplerle bilgiyi sınıflandırmayı sever. Tarihi de muhtelif kıstaslara göre muhtelif devrelere ayırmak âdet olmuştur. Buna göre Garbi Roma İmparatorluğu’nun Barbarlar eliyle yıkıldığı 476’dan sonraki bin yıla Orta Çağ (Kurun-i Vüsta) demişlerdir.

 

Orta Çağ’ın sonu ise ihtilaflıdır. Şarki Roma’nın Hristiyan âlemini şoke eden yıkılışı (1453), büyük coğrafi keşiflerle Atlas Okyanusu merkezli yeni dünya ekonomisini doğuran Amerika’nın keşfi (1492), insanı, parayı ve ulus-devletleri doğuran Protestanlık reformu (1517) Orta Çağ’ı bitiren tarihler kabul edilmiştir.

Bu devrin insanlarında şüphesiz ki bir “Orta Çağlılık” telakkisi yoktu. XII-XIII. asır gibi geç tarihte bile Petrarca gibi yalnızca birkaç entelektüel kötü bir zamanda yaşadıklarını düşünürdü. Roma’nın çöküşüyle üzerlerine inen karanlığın, Roma’nın kendini tanıyıp özüne d&oum ...