Son dönemde dilimize sinsice sızan bir kelime: Cihadist ya da cihatçı. İslami terör, İslamcı militanlar gibi tamlamalarla birlikte arz-ı endam ediyor. Liberali, sosyalisti, muhafazakarı, akademisyeni, politikacısı bu kavramları sakız yapmış çiğniyor. En başta da gazeteciler.
Cihadist kavramı ilk olarak 11 Eylül terör saldırısından sonra kullanıldı. Kavramı icad edip yayanlar Oliver Roy ve Daniel Pipes gibi isimlerdi.
Meseleyi geleneksel İslam ve militan İslam gibi yetersiz kavramlar üzerinden tartışmaya açtılar. Bu ikisi arasında kendilerince bir ayrım yaptılar ve İslami terör gibi kavramları şiddet yanlısı bu küçük grupları tanımlamak için kullandıklarını söylediler. Bu, hiç tartışmasız, iki yüzlü bir yaklaşımdı.
Terör eylemleri, katılan kişilerin sayısı itibariyle, marjinal eylemlerdir. Terörist sıfatı tek başına ya da bir örgüt ismiyle birlikte kullanılır. Hıristiyan terörist, Musevi terörist, Budist terörist, Şintoist terörist denmez. Bunun aksini düşünmek, o dinle terör arasında bir özdeşlik kurmak demektir.
İnananları rencide eder.
Aynı şey etnik aidiyetler için de geçerlidir. Türkiye örneği üzerinden gidecek olursak Alevi terörist, Kürt terörist, Ermeni terörist demek gazetecilik etiğiyle ve entelektüel namusla bağdaşmaz. Çünkü, DHKP-C, PKK ya da ASALA Aleviliği, Kürtlüğü ya da Ermeniliği tanımlamaz. Aksi, ırkçılık ve nefret söylemidir.