Siyasi aktörleri ittifak yapmaya zorlayan temel faktör nedir? Bu soruya genellikle benzer ideoloji ya da dünya görüşüne sahip olmak cevabı verilmektedir. Oysa siyasi aktörleri ittifaka zorlayan temel gerekçe çıkar ortaklığıdır. İdeolojik benzerlik çoğu zaman ittifakın kurulması için kolaylaştırıcı bir etki yapmaktan ziyade zorlaştırıcı bir rol oynar. En basitinden ideolojik ortaklık ittifak ilişkisi içerisindeki siyasi aktörler arasında ideolojik liderlik yarışına neden olabilir ya da paylaşılan ideolojinin doğru tanımı konusunda bir çekişmeye yol açabilir. Çıkar ortaklığı ise bu sorunlardan beridir. Ortak bir tehdide karşı verilen mücadele ya da ortak bir hedefin elde edilme dürtüsü çıkabilecek tüm sorunların üstünü örter. Hayatta kalma ya da varlığını sürdürme motivasyonu –ideoloji de dahil– diğer tüm etkenlerin önüne geçer. İdeoloji ancak ikincil ve sınırlandırıcı bir etkiye sahiptir. CHP-İYİ Parti-HDP arasındaki ittifakı bu pencereden değerlendirebiliriz. CHP ve İYİ Parti arasındaki resmi ve açıktan ittifak, HDP'nin İstanbul, Ankara, İzmir, Adana, Mersin ve Antalya'da aday göstermeyerek sözde-demokrasi güçlerine destek olma kararıyla üçlü bir yapıya kavuşmuştur. Bu partileri bir ittifak çatısı altında bir araya getiren gerekçe hiç şüphesiz çıkar ortaklığıdır. Uluslararası siyasette olduğu gibi iç siyasette de siyasi aktörler varlıklarını devam ettirebilmek için ideolojik olarak pek uyuşmadıkları hatta zıtlaştıkları aktörlerle ittifak kurabilirler. Sistemi tahakküm etmeye aday hegemonik bir gücün varlığında ittifakın kurulması için çok daha fazla riski göze alabilirler. AK Parti-MHP'nin oluşturduğu yerli-milli siyasetin alanının genişlemesi ve ülke siyasetini domine etmesi bu partilerin tamamının siyasi varlığı için bir tehdit oluşturmaktadır. Bu durum muhalefette yer alan partilerin kendi geleneksel ideolojik ve siyasi duruşlarını ikinci plana atmalarına yol açmıştır. Yerli-milli siyasetin başarısı 'sosyal-demokrat' CHP'yi devletten daha da uzaklaştırmış ve siyasi misyon konusunda çok büyük bir kafa karışıklığına sürüklemiştir. CHP ülke ve toplumun tamamıyla anlamlı bir bağ kurma konusunda ciddi bir sıkıntı yaşamaktadır. 'Ulusalcı' İYİ Parti ise yerli-milli siyaset sonucu MHP'yi yedekleme misyonuyla kurulmuş bir konjonktür partisi olarak içerisindeki çeşitliliği anlamlı bir birliğe dönüştürme konusunda zorlanan bir siyasi aktör hüviyetindedir. İYİ Parti seçim sonuçlarına bağlı olarak her an dağılabilecek ve siyaseten can çekişen bir görüntü çizmektedir. 'Kürtçü' HDP de yerli-milli siyasetin köşe taşını oluşturan beka mücadelesi ortamında terörle arasına mesafe koyamadığı, ülke ile psikolojik kopuş yaşama noktasına geldiği için büyük bir tecritle karşı karşıya olan ve siyasi anlamını yitirmenin kıyılarında dolaşan bir parti resmi vermektedir. Bu üç parti gerektiğinde yabancı güçlerle de devlete ve topluma karşı cephe alabilmektedir. CHP'nin kritik zamanlarda –mesela küresel güçlerin ekonomik saldırılarını artırdığı ya da ülkenin teröre destekle suçlandığı– çok daha belirginleşen Batılı güçlerle olan stratejik ilişkisini burada zikredebiliriz. İYİ Parti'nin ve medyasının özellikle Suriyeliler konusunda takip ettiği, belli dış güçlerin güdümünde şekillendirildiği şüphesiz 'göçmen karşıtı' siyaset de gözden kaçmamaktadır. HDP ise kendisini bölgeye yönelik emperyalist ve Türkiye-karşıtı siyasi projelerin bir numaralı taşeronu konumuna sokmuştur. İçinde bulunduğumuz şartlar muhalefet partileri için şunu göstermektedir: Yerli-milli siyaseti dengeleyecek bir siyaset geliştiremedikçe bu partiler birbirlerine daha da fazla sarılacak ve iç çelişkileri çok daha yıkıcı bir hal alacaktır. Bu kendine yabancılaşma durumu siyasi partilerin parçalanması ve dağılmasıyla sonuçlanabileceği gibi geleneksel siyasi parti hüviyetlerinde hiç ummadıkları aşırı dönüşümler yaşamalarıyla da sonuçlanabilir. Ayrıca yerli-milli siyasete alternatif bir siyaset üretme yolunu takip etmek yerine konjonktürel ve rakamlara bel bağlamış bir ittifak siyasetinin uzun süre devam ettirilmesi partilerin mevcut çaresizliğini daha da yerleşik hale getirecektir.