Şiddet’i önlemek için meclis, kendine dönüyor... Ah keşke...
Ancak, önce meclisteki şiddeti önlemek lâzım.
Şiddet nedir?
İlle dayak mı, kötek mi?
Tekme tokat mı?
Öyle sözler vardır ki, canınızı daha fazla yakar. Yüreğinize saplanır.
Öyleyse önce hiddet’i önleyeceksiniz.

Yâni nefret’ten vazgeçeceksiniz.
Belki o da yetmez.
Zira sözlerinizden ziyade eğer gözleriniz nefret saçıyorsa sizi nasıl ıslah edebilirler?
* * *
Sevgi’nin mektebi yok.
Yâni hiçbir öğretmen, size sevgiyi öğretemez... Boşuna dememişler 7 yaş çok geç diye... Eğer sevgiyle büyümediyseniz, 7 yaş eksik’siniz...
Aldığınız tahsil ve terbiye yetmez.
Sözleriniz sizi hemen ele verir.
Sözleriniz vermese gözleriniz verir.
* * *
Şarkıları şiirleri aşk’la yoğrulmuş bir milletin, birbirinden bu kadar nefret etmesi, anlaşılır bir iş değildir.
Hani derler ya, kendi saadetini, başkalarının felaketinde aramak falan diye meşhur bir laf...
Telaffuzu bile korkunç.
Bunca cinayet, bunca cinnet, bunca hiddet ve dehşet... Dibinde ne yatıyor sanırsınız? Bırakın nefret söylemi falan gibi moda lafları... İşin özüne dönün. Sözler pekalâ kontrol edilebilir ama gözler asla...