Bir Anneler Günü yazısı yazayım dedim. Kendi anneme de hediye olsun.

Böyle içinde gücülükler olsun, öpücükler olsun.

Ne bileyim işte; bahara yakışır olsun, anaya yaraşır olsun...

*

Ama daha bir kaç saat önce şehit oğlunun tabutuna öpücük konduran, kafasına roket düşen minicik kızını uğurlayan annenin gözyaşlarını görmüş bu gözler...

IŞİD’in roketli saldırılarında 4.5 ayda 21 kişi öldü. Son kurban 6 yaşındaki Nisa’ydı. Kızını önceki gün toprağa veren anne Zehra Dönmez “Neden kimse bir şey yapmıyor” diye gözyaşları içinde isyan etti.

El gitse, beyin duruyor, beyin gitse, vicdan insanlığımı muhasebe masasına oturtuyor.

Karşıma zırt pırt çıkıp yazdığım satırları ayıplıyor. Börtü böceğe ‘insan mualemesi’ yapan bir kadının evladıyım sonuçta.

Her neyse yapamadım, hepinizin ellerinden öperim, kusuruma bakmayın.

*

Ben kendi annemden çok iyi öğrendim ki; ana için evlattan öte hediye yok. Evlattan öte hayat da yok.

Bu yüzden, annelerinin oğulları, kızları yerine soğuk mezar taşlarına sarıldığı topraklarda da bana göre neşeyle sıcacık kutlanacak bir gün yok!

Ama, bugün sabahtan akşama kadar annelere ve anneliğe methiyeler düzecek olan sayın etkili ve yetkili kişilere söylenecek iki çift söz var: Hamaset yapmayı bırakın, anaları evlatsız bırakmayın.

BUNU DA GÖRDÜK

Ne zaman ‘Bu ülkede daha ne olabilir ki?’ diye sorsam, başımıza gelen başka bir olayla sarsılıyorum.

Bir ülke düşünün, bir kentinde halk yaşamak için gazeteye ilan verip hükümetinden ‘Acele edin ölüyoruz’ diye yardım istiyor.

Bir taraftan da çaresizliklerini duyurdukları için, nelerle suçlanabileceklerinden korkup ilanlarına ‘Devletimize bağlıyız’ notunu düşüyor.

Hükümetine ‘Burası da vatan toprağı’ diye hatırlatma yapıyor.

Evet burası Kilis, 79. vilayetimiz beyler.

Osmanlı rüyalarına dalıp dünya haritasına bakarak hayaller kuran sizler, arada bir de

Türkiye haritasına da bakarsanız iyi olacak.