Cumhurbaşkanlığı seçimini Erdoğan kazandığı için...

Çünkü tek sermayeleri Erdoğan karşıtlığıydı.

Deviremediler.

Ve böylece varlık sebepleri de ortadan kalkmış oldu.

Yapabildikleri ne vardı?

İtiraz...

Şikayet...

Kötüleme...

Yalan...

Hakaret...

İftira...

Varsa, yoksa Erdoğan nefreti...

İlke...

Prensip...

Gaye...

Hedef...

Proje...

Kadro...

Teklif...

Yerli bakış...

Milli duruş...

Hiçbiri olmayınca "hiç" olup kaldılar.

Cumhur İttifakı tarafı çok faydalı bir iş yaptı.

Muhalefeti "kendi haline" bıraktı.

Görmedi.

Göstermedi.

Muhatap almadı.

Gündemde tutmadı.

Oysa muhalefetin bildiği tek yöntem karşıtlık üzerinden nefret pompalamaktı.

Kimse ciddiye alıp karşılarına geçmeyince...

Birbirleriyle baş başa kaldılar.

El mecbur...

Ne biliyorlarsa onu yapmaya devam edeceklerdi.

Zihniyetleri sadece "yıkmak" üzerine kurulu olduğu için "yapabilecekleri" başka bir şey yoktu.

Bu yüzden iç kavgaya tutuştular.

Birbirlerini yok edinceye kadar durmazlar.

Durmayacaklar!

Eğer Cumhur İttifakı başarıyla sürdürdüğü gibi sadece ama sadece milleti muhatap almaya devam ederse...

Eser ve hizmet siyaseti çıtasını yukarıya taşıma gayretinden ayrılmazsa...

Yan gelip yatanlarla, ter döküp yapanları "aynı denklemde görüp göstermeme" prensibinden vazgeçmezse..

Ne olur?

Muhalefet kendi çukurunda debelenir de debelenir...

Fazlası da yaşanır.

31 Mart'ta sandıklardan Cumhur İttifakı lehine tarihi bir fark gelir.