İngiltere'ye tarihimizde milli takım olarak hiç gol atamadık. Dün Trabzonspor'un yedek kulübesinde oturan Ünal Karaman gol atamadığımız İngilizler'e Wembley'de öyle bir şut çekmişti ki direk zangırdamıştı. Biz de o gün 1-0 kaybetmemize rağmen milletçe galip gelmiş kadar sevinmiştik o şuta!
İşte koca ilk yarıyı bu duyguyla izledik Inter karşısında. Gol atamadık. Yemeyip atacak kadar oynayınca da kendimizi soyunma odasına önde girmiş kadar mutlu hissettik.
Oysa gerçekten gol atmaya niyet etseydik gönlümüzde değil, devreyi tabelada da önde bitirebilirdik.
Inter on biri şanı gitmiş adı kalmışlar topluluğuydu. Stresleri yüzlerinden okunuyordu. Şu bir gerçek ki bu grupta bu halleriyle tüm avantajları kağıt üzerinde kalır.
Trabzonspor, Manisaspor travmasını yaşamasaydı belki ilk yarıda daha cesur olabilirdi.
CESARET GOL GETİRDİ
İkinci yarıya cesur başladılar. Belli ki soyunma odasında buna benzer şeyler konuşmuşlardı.
Trabzonsporlu futbolcular topu boşluklara oynayıp doğru koşular yaptıklarında hiçbir dirençle karşılaşmadıklarını gördüler.  Daha da cesaretlendiler. Golü de kendini bilen oyun yapısı kadar bu cesaret getirdi.
Zokora'nın ayakta tuttuğu bu takımda Burak ve Adrian olsaydı, Celustka'nın golünden çok daha önce 'Goool!' diye bağırırdı Bordo-Mavililer.
Halil Altıntop üst direği sarstığında zihnimizde Ünal Karaman'ın 20 yıl önceki şutu daha da belirmişken Celustka yetişti imdada.
Vurduğu o şut gol olduysa 28 yıl önce golü atan Tuncay Soyak'ın da payı vardır.
Onur konuğu olarak götürülmediği için kırgın olduğu kulübü hakkında 'Yine de 28 yıl önceden daha büyük bir başarı ile dönerler Milano'dan' diyecek kadar aşık olanların hatırına yuvarlandı o top Inter'in ağlarına!