Otuzuncu dakika. Ne olduysa o andan itibaren oldu. Topu eveleyip geveleyen Trabzonsporlu oyuncular, birden ileride Onuachu'nun varlığını hatırladı. Sanki birden oluverdi. Abdullah Avcı yarım saat bekleyin, demediyse, arkadaşları hatırladıkları uzun boylu, fizik üstünlüğü ile rakiplerinin engellemekte zorlandığı Onuachu'ya topu sağlı sollu kaldırmaya başladı.

O da vurdu, vurdu. Sonra yine vurdu. Vurdukça, daha da vurdu. Onlar da o vurdukça, ortaladı, ortaladıkça da ortaladı. Vurdu kaçırdı. Vurdu. Kaçırdı, yine vurdu. Kurtarıldı mı diyeyim, kaçırdı mı, o kafa vuruşlarından birini, Trezequet kafayla tamamladı, gol oldu.

Merkezi kapa, stoperleri yönlendir, ikinci bölgede baskı yap, beklerini half-space atak yaptır; çok daha fazlasını sayabilirsiniz taktik süslemelerin de, bir işe yaramaz. Sadece bir ortaya bakar, gol atmak. Hava topunda güçlü bir oyuncun varken, diğer işlerle uğraşmak, boşa kürek çekmektir, bazen.

O golden sonra daha akıcı oynadı Trabzonsporlu oyuncular, rakibi daha dağınık hale getirdi, daha çok boşluk buldular. Sözleşme uzatma tekliflerini birer birer reddeden Bakasetas, bulduğu böyle bir boşlukta, şutunu çekti, sanki hiç ayrılmayacakmış gibi sevindi. Veya ben daha fazlasını ederim bence, dercesine.

Hangi duyguyla sevindiyse, bizimki sadece dışarıdan bir tahmin, bulanık laf. Gerçek olan tabelada kendilerini güvenli alana atan golü attığıydı. Oynadığı her anın hakkını veren Enes Destan girdi sonra. Ortaya kafa vuran adamın yerine. Bir şey değişmedi. O da vurdu. Top yine Trezequet'nin önünde kaldı. Yine gol oldu. Kalesinde iyi olan Uğurcan, ancak güzel bir şutla avlanabilirdi, Draguş öyle yaptı.

Fakat ne olduysa o ilkyarım saatten sonra oldu. O ilk yarım saat, kim Onuachu'ya ortalamayın, dedi, demediyse, niye o ilk yarım saat kimse Onuachu'ya ortalamadı. Her şey otuzuncu dakikadan sonra oldu. Sanki kendiliğinden oluvermiş gibi.