Dün Almanya-ABD berabere bitse iki takım da el ele turlayacaktı. Fakat Panzerler karizmalarını ikinci defa çizdirmeye niyetli değildi. Niyesini yazının sonunda açacağım. Bunun için kendilerini yırtmadılar ama maça da asıldılar. 

90 dakikanın büyük bölümünde topu ayağında tutan Almanlar özellikle ilk 45'te Boateng'in de bindirmeleriyle ABD'yi hayli zorladı. 

Alman Klinsman'ın talebeleri birçok pozisyonu savuştursa da Müller'in zeka ürünü vuruşuna engel olamadı. Sonuçta iki takım da gruptan çıktı.

***

Panzer'de problemler var. Bu turnuvada pas istasyonu görevi üstlenen eski bek Lahm yetersiz. Yeri orası değil. Atak zenginliğine katkısı yok. Mesut güçsüz, Podolski verimsiz. 4-6-0'da yeteri kadar 3. bölge varyasyonu üretemiyorlar. Evet ayağa çok pas yapıyorlar ama genelde sağa-sola-geriye. Dikine ve gollük pasları az, onlar da isabetsiz. Stoperleri ağır. Öndeki iki bölgesi güçlü, hareketli, hızlı takımlar önünde Almanya şoku yaşayabilir. Kötü Portekiz'e fark atmaları yanıltmamalı. Neymar, Benzema, Campbell veya (inşallah) Slimani gibi forvetler bu defansı kalbura çevirebilir. Almanya bana şampiyon havası vermedi. Total görüşüm, bir fiskeyle devrilecek dominoları andırıyorlar. Henüz o fiskeyi atacak takım çıkmadı önlerine sadece...

***

1982 Dünya Kupası son grup maçında Batı Almanya'ya Avusturya önünde 1-0 kazanması yetiyordu. Ve golü sonrası iki takımın yarı sahasından çıkmaması dünyada nefrete sebep olmuştu. Bu sonuçla gariban Cezayir'i eleyen iki ülke el ele tur atlamıştı yüzleri kızarmadan. Almanya gönüllerde öyle bir mahkum oldu ki; bu maç yıllarca hafızalardaki yerini ve nefretini korudu.

Çocuktum o zaman ama maçı izleyen abilerimle nasıl kahrolduğumu hatırlıyorum... Namertlik yapanlar kazanmıştı yine... Şimdi Almanya-Cezayir eşleşti. 32 yıllık bir hesaplaşmanın tarihi 30 Haziran. Beni duymasalar da Cezayirli futbolculara seslenmek istiyorum: Analarınız sizi bugün için doğurdu... Görün şu hesabı... Türk insanının kalbi ve duaları sizlerle...