O gün "Tevrât ve Zebûr", sonra "İncîl ve Kur'ân", Okunur mahşer günü Resuller tarafından. Daha sonra bir nidâ gelir ki: "Ey mücrimler, Dostlarımın içinden ayrılın şimdi sizler." Halk, o an korku ile girer birbirlerine, O anda Hak katından bir nidâ gelir yine. Buyurur ki: "Yâ Âdem, evlâdının içinden, Kimler Nâr'a lâyıksa, onları gönder hemen." O dahî "Bin" kişiden, "Dokuzyüz doksandokuz", Kişiyi, Cehenneme tefrik eder bâhusus. "Bir avuç" mü'min kalır arsa-i Arasâtta, Mü'minlerin "Mîzan"ı kurulur o sâatta. O zaman bir münâdi çıkıp nidâ ederek, Çağırır insanları hesap için tek be tek. Lâkin o gün konuşmaz bu "Dil" ile "Ağız"lar, İşlenen her amele, şâhid olur a'zâlar. Bir kul getirilir ki Allahın huzûruna, "Ey âsi ve fena kul" buyurur Allah ona. O bunu inkâr edip, şunu sürer ileri, Der ki: "Ben işlemedim o fena fiilleri." Hak teâlâ buyurur: "İnkâr etsen de yine, Delil ve şâhit vardır hep senin aleyhine." Getirilir o kulun "Hafaza melekleri", Ki onlar kaydetmiştir yaptığı amelleri. "Kirâmen kâtibîn" de denilir ki onlara, Gelip şâhit olurlar işlenen günahlara. O kişi, onları da ederek ret ve inkâr, Der ki: "Onlar, hakkımda hep yalan söylüyorlar." Sonra mühür vurulur o kimsenin ağzına, Ve "Konuşun" denilir cümle azâlarına. Bunu, "Yâsin sûresi", altmışbirinci âyet, Şöyle beyan buyurur bizlere açık ve net: "O kıyamet gününde, ben azîmüşşân o gün, Mücrimlerin ağzını mühürlerim büsbütün. Ne ki işledilerse, onları ayrı ayrı, Dile gelip söylerler elleri, ayakları." O âsi kulun dahî ağzı mühürlenince, Konuşur âzâları, bu emir mûcibince. Her ne ki işlediyse, fısk fücur, günah isyân, "Azâlar"ı konuşup, ederler bir bir beyan. Sonra emrolununca "Cehennem"de yanmağa, Onlar, âzâlarını başlarlar kınamağa. "Ne için aleyhimde eylediniz şehâdet?" Deyip, âzâlarına ederler çok hakâret. Onlar der ki: "Bu bizim değil ki elimizde, Hak teâlâ emretti, beyan ettik hep biz de." Artık diyecekleri hiçbir şey kalmıyarak, "Cehennem ateşi"ne olurlar hepsi mülhak.