"İmâm-ı Rabbânî" ki, velîler incisiydi, Henüz vefat etmeden, birkaç ay öncesiydi, Bir "Berat gecesi"nde, evindeki odada, İhyâ etti geceyi, ehliyle bir arada. Hanımı arz etti ki: (Bir yıl olacakları, Bildirir meleklere, Rabbimiz ayrı ayrı. Kim bilir, kaç kişinin defterine bu gece, "Dünyaya geleceği", yazılmıştır bir nice. Ve kim bilir, kimlerin defterlerine dahî, Yazılmıştır bu gece, "Bu sene öleceği".) Buyurdu ki: (Ey hâtun, doğru dersin elbette, Ne için söylüyorsun, şüphe ve tereddütle. Vardır ki Rabbimizin, şimdi öyle kulları, Görür "Levh-i mahfuz"da, ölüm ve doğumları. Bu senenin içinde, falan gün, falan saat, Ayrılır bu dünyadan, filân oğlu filân zât.) O böyle buyurunca, hanımı da o zaman, Anladı ki bu sene, ayrılır bu dünyadan. Yine o günlerdeydi, bir gün kendi evinde, İstirahat ederken, ibadet mahallinde, Evinde olanlara buyurdu: (Dinleyiniz, Belki üç ay içinde, olmayız burada biz.) Dediler: (Muradınız ne idi sizin bundan? Öbür evinize mi gidersiniz buradan?) O zaman buyurdu ki: (O günler geldiğinde, Bu dünya evlerinin, olmayız hiç birinde.) "Binotuzdört" senesi, yaşı "Altmışüç" iken, Safer yirmi dokuzu takvimler gösterirken, "Salı günü" erince, zaman "Kuşluk vakti"ne, Kavuştu temiz rûhu, âlemlerin Rabbine. Soydular edeb ile, önce elbisesini, Sonra da, teneşire koydular kendisini. O anda fevkalâde oldu ki bir hadise, Hayretle gördü bunu, hazır olan her kimse. Şöyle ki, sağ eliyle, tutup sol bileğini, Namazda durur gibi, bağladı ellerini. Halbuki oğulları, vefat edince hemen, Yana uzatmışlardı, kollarını tamamen. Ayırmak maksadıyla, uğraştılar ise de, Elleri birbirinden ayrılmadı yine de. Muhterem oğulları, bu durumu görerek, Dediler ki: (Bu işte, bir hikmet olsa gerek. Mâdem öyle istiyor, artık ellemiyelim, Onu, bu vaziyette, böyle kefenliyelim.) Zîra bir hadîsinde, buyurdu ki o Server: (Yaşadıkları gibi ölürler o kimseler.) Yâ İlâhî, "İmâm-ı Rabbânî" hürmetine, Kavuştur bizi dahi, rızâ-i İlâhîne.