"İmâm-ı Buhârî" ki, hadîste büyük üstâd, Sahîh-i Buhârî'yi o yazdı kendi bizzât. Kitâbullah'tan sonra, bu kitaptır bî-baha. Zîrâ bundan kıymetli, bir eser yoktur daha. Çok küçük yaşta iken, vefât etti babası. Ve lâkin çok sâliha var idi bir anası. Oğlunun tahsîlini, o aldı üzerine. Nesi varsa harcadı, hep onun tahsîline. Çocukken, gözlerine gelmişti bir hastalık. Nihâyet ikisi de, hiç görmez oldu artık. Annesi, gece gündüz duâ ederdi ki hep, Göndersin Hak teâlâ şifâ için bir sebep. Bir gece rüyâsında, gördü "Halîlullah"ı. Oğlu için bir duâ istedi ondan dahî. O buyurdu: (Ey hâtun, üzülme buna aslâ. Oğlunun gözlerini, açacak Hak teâlâ.) Uyanınca gördü ki, hakîkaten oğlunun, Açılmış iki gözü, sevinip oldu memnun. "On" yaşında başladı, hadîs ezberlemeye. Lâkin lüzum görmezdi yazmaya, kaydetmeye. Bir hadîsi, bir defâ duysa, ezberliyordu. Buna, hocaları da çok hayret ediyordu. Zîrâ "Onbeş" yaşına henüz daha gelmeden, Tam "Yetmişbin" hadîsi, biliyordu ezberden. Hem de râvîlerinin kimler olduklarını, Ad ve künyeleriyle, ahlâk durumlarını, Hattâ nerde, ne zaman doğmuşlar ise acep, Ve ne zaman, nerede ölmüşler, bilirdi hep. "Onaltı" yaşındayken, hadîs ihtivâ eden, Kitapların hepsini, ezberledi tamâmen. Sonra da ilim için, eyledi çok seyâhat, Hadîs râvîleriyle, görüştü kendi bizzât. "Kırk" yaşına kadar da, devam etti bu böyle. Görüştü bu yerlerde "Bin" hadîs âlimiyle. "Üçyüzbin"den çok hadîs ezberinde olana, "İmâm" dendiği için, kavuştu bu ünvâna. Hadîste, kimse onun tutamazdı yerini. Ondan hadîs alanlar, geçmişti "Doksan bin"i. Nişâbur'a gitmişti, yine ilim almaya. "Dört bin" kişi gelmişti onu karşılamaya. "Sahîh-i Buhârî" nâm kitâbı o yazmıştı. Tam onaltı senede, bunu tamamlamıştı. Tek tek her bir hadîsi, yazmadan önce daha, Gusül abdesti alıp, gelirdi Beytullah'a. Makâm-ı İbrâhim'de, iki rekât bir namâz, Kılarak, istihâre yapardı sonra biraz. Tam kanâat ederse, "Bu sahîhtir" diyerek, Yazardı kitâbına, Besmele söyliyerek.