Allah adamlarından, âlim ve evliyâ zat, Bir gün talebesine şöyle etti nasihat: Eshap, Resulullahtan ettiler bir gün sual: (Kim insanlar içinde bulur izzet ve kemâl?) Buyurdu ki: (Ölüm'ü en fazla yâdedendir, Ve ona hazırlıkta acele eyliyendir.) Sordular ki: (Günahtan etmek için içtinab, Ne gibi tedbirleri almamız eder îcab?) Buyurdu. (Çıkarmayın "Ölüm"ü yâdınızdan, Zira "Ecel", sür'atle geliyor ardınızdan. Bir de hiç unutmayın ve bilin ki muhakkak, Sizin her işinizi görüyor cenabı Hak. "Ölüm", müslümanlara hediyedir, ni'mettir, Günahı olanlara, acı bir musibettir. Hazırlıklı olursa "Ölüm"e bir müslüman, Sevinir, ferahlanır eceli geldiği an. "Îmân" ile gidince, hele o âhirete, Bayramdır onun için, erer büyük devlete. Melekül mevt gelerek, söyler ki o mü'mine: "Hiç korkma, gidiyorsun Erhamürrâhimîn'e. Cennet seni bekliyor, çok sevin, gülsün yüzün, Artık hiç olmıyacak sana keder ve hüzün." O kişi, bu hitapla olduğunda müşerref, Erer büyük devlete, bu, ne büyük bir şeref.) Bir gün de buyurdu ki. (Ey insanlar, bu dünya, Fâni ve vefâsızdır, aldanmayın sakın ha. Onun, kim aldanırsa sahte güzelliğine, Dünya ve âhirette yazık eder kendine. Hem "Akıllı" olmanın şudur ki alâmeti, Girmez onun kalbine bu dünya muhabbeti. Her an "Âhiret"ini düşünür aklı olan, Çünki iyi bilir ki, bu dünya bir imtihan. Öyle fazla korkar ki cehennemden, ateşten, Kaçınır titizlikle günah olan her işten. Kışın evde sobaya koyarken kömür, odun, O anda, hatırına "Cehennem" gelir onun. Her nerede, ne zaman sohbet etse bir ara, "Ölüm" ve "Âhiret"ten bahseder insanlara. "Ahmak" ise, kaptırır bu dünyaya gönlünü, Yaşar gaflet içinde, düşünmez "Ölümü"nü. Zira ahmaklığa da şudur ki bir alâmet, Kalbinde bu fâniye besler sevgi, muhabbet. Bu dünya önce "Yok"tu, sonra da "Yok" olacak, İki yok arasında bir "Hayat"tır bu ancak. Bir şeyin olacağı "Muhakkak" ise eğer, Onu "Oldu" bilmeli, zamanlar çabuk geçer. "Ölüm" de, insan için mutlaka gelecektir, Öyleyse şimdi onu "Geldi" bilmek gerektir.)