"Behaeddin Buhari" buyurdu kendi hem de, Tasavvufa girdiğim ilk gençlik günlerimde, Görseydim sohbet eden eğer iki mü'mini, Yanlarına sokulur, dinlerdim sözlerini. Eğer Hak tealadan, âhiretten, ölümden, Bahsediyorlar ise, ferahlardım gönülden. Eğer konuştukları, para, mal ve dünyalık, Gibi mevzular ise, duymazdım bir ferahlık. O mevzular, ruhuma verirdi bir eziyet, Öyle konuşmalardan, alamazdım bir lezzet. Bir de, "kumarhane"ye uğradı bir gün yolum, Kumar oynıyanları durup seyre koyuldum. Oyun oynıyanlardan vardı ki iki kişi, Kendinden geçmiş halde yaparlardı o işi. Öyle dalmışlardı ki oyuna onlar hatta, Hiçbir şeyin farkında değillerdi adeta. Bir tanesi, peş peşe oyun kaybediyordu, Buna rağmen, kumardan yine vaz geçmiyordu. Üzerinde ne kadar parası var idiyse, Hepsini, o kumarda telef etti o kimse. Sonra koydu ortaya, dünyalık varsa nesi, O uğurda, malının tamamen gitti hepsi. Dünyalık bir varlığı hiç kalmadığı halde, Kumara iştiyakı oluyordu ziyade. O kumarbazın hali, ibret oldu bana tam, Her şeyi gitmişti de, ederdi yine devam. Düşündüm ki; "Bir insan, haram şey olsa bile, Devam edebiliyor yine büyük hırs ile. Ben dahi, Hak yolunda edeyim böyle gayret, Verir Rabbim bana da, elbet muvaffakiyyet." "Nefsimi ezmek" için çalıştım daha fazla, Bu hususta, gevşeklik etmedim bir gün asla. Bunu başarmak için, uğraştım gece gündüz, Her şeyde, dine uydum, vermedim nefsime yüz. Zira biliyordum ki, "nefse muhalefet"le, Bu yolda ilerlemek kolay olur gayetle. Her ne edindim ise ben bu yolda velhasıl, "Nefsimle mücadele" etmekle oldu hasıl. Nefsi, "ayak altına" almadıkça bir kişi, Bu tasavvuf yolunda hallolmaz hiçbir işi. Bu nefsi, en ziyade tahrip eden de yine, Sıkıca sarılmaktır dinin emirlerine. Bir haramı yapmamak, bir farzı eda etmek, Nefsin ezilmesinde katidir tesiri pek. İnsan herhangi işte, sünnete uysa eğer, Bir yıllık riyazetten, nefsi çok tahrib eder. Kâinatta ne varsa, fayda gördüm hepsinden, Ve lakin bir faide görmedim şu nefsimden.)