Ebû Eyyûb Ensârî (radıyallahü anh), çok cömert bir zâttı.
Evi herkese açıktı.
Eline geçeni verirdi.
Köleleri ve câriyeleri âzât eder ve çeşitli ihsânlarda bulunurdu.
Resûlullahı çok severdi.
Onun vefâtından sonra, sık sık Ravdaya gider ve orada ağlardı!
● ● ●
Ukbe bin Âmir, Mısır vâlisiydi.
Vâli, bir akşam namazına gecikti.
Cemâat onu bir hayli beklediler.
En nihâyet Vâli geldi.
Hemen mihrâba geçti.
Ve akşam namazını kıldırdı.
Ebû Eyyûb Ensârî, Vâliye;
"Ey Ukbe! Resûl-i ekremin; akşam namazını geciktirenler hakkında, (Ümmetim, akşam namazını yıldızların gökyüzünü kaplamasına kadar tehir etmedikçe hayır üzeredir) dediğini işitmedin mi?" dedi.
Ukbe, "İşittim" dedi.
Bu defâ sordu kendisine;
"O hâlde akşam namazını niçin bu kadar geciktirdiniz?"
Vâli cevâben:
"Meşgûliyetten" dedi.
Bunun üzerine Vâliye;
"Senin bu yaptığını görerek, insanların; (Resûlullah da böyle yapardı) zehabına düşmelerinden korkuyorum" dedi.
O, bir şey diyemedi.
“Haklısınız” dedi.
Ve özür diledi kendisinden...
