"Kıyâmet kopması"nın büyük alâmetleri, "On" olup, aşağıda beyan oldu her biri. Birisi "Deccâl"dır ki, çıkar âhir zamanda, Şaşı, kör ve kâziptir, biraz kalır dünyada. Alır hükmü altına, hattâ bâzı diyarı, "Ben ilâhım" diyerek, aldatır insanları. İkinci "Mehdî"dir ki, Resul'ün soyundandır, Kendi adı "Muhammed", babası "Abdullah"tır. Mutlak müctehid olup, çok yüksek velîdir hem, İdaresi altına girer hep bütün âlem. Zamanın halifesi ve devlet reisidir, Allah, onu dünyaya "Kurtarıcı" gönderir. Üçüncü alâmet de, "Îsâ aleyhisselâm", Gökten yere inerek, kırkbeş sene yaşar tam. Evlenir, oğlu olur ve o da vefat eder, Ve O'nu da, Resulün kabrine defnederler. Dördüncü alâmet de, "Ye'cüc" ile "Me'cüc"tür, Kulakları çok büyük, gözleri küçücüktür. Yüzleri yassı olup, hem kısadır boyları, Hepsi "Bin çocuklu"dur, pek çoktur sayıları. Ardında kaldıkları seddi her gün oyarlar, Lâkin eski hâlini alır o gece tekrar. Çıkar ve saldırırlar bu sedden insanlara, Halk, kaçıp saklanırlar şehir ve binalara. Yiyerek bitirirler, bilcümle hayvanları, Ve içip kuruturlar, nehir ve ırmakları. İsâ aleyhisselâm eder dua ve niyaz, Hepsi bir anda ölüp, insanlar olur halâs. Beşincisi, "Batıdan doğması"dır Güneş'in, Bunu görüp, îmâna gelir bütün ins ve cin. Altıncı, "Dabbetül erd" denen büyük hayvandır, Her hayvandan bir renk ve benzerlik onda vardır. Mekkede "Safâ dağı" altından çıkar hem de, Onunla bir olamaz kimse güç ve kuvvette. Yedinci, "Duhân"dır ki, bir "Duman"dır büyükçe, Gök yüzünden yayılıp, kalır kırk gün, kırk gece. Öyle müthiş sarar ki kâfirleri o duman, Çıkar hep burun kulak, hem de arkalarından. Sekizinci alâmet, harab olur "Medîne", Habeş renkli kimseler "Kâ'be"yi yıkar yine. Dokuzuncu, şarkta ve garb ve Arabistan'da, "Üç yer" harab olur ve yıkılır o zamanda. Onuncusu şudur ki, "Ateş" çıkar Aden'den, İnsanlar, güruh güruh kaçarlar ondan hemen. Lâkin o, kaçanları kuşatır çepe çevre, Ve bütün insanları cem'eder tek bir yere. Büyük alâmetlerin sonudur bu alâmet, "Sûr" üfürülmesiyle, kopar birden "Kıyamet."