Ölüm hak ahiret hak Evliyâyı kiramdan olan bu mübarek zat, Şu güzel sözleriyle ederdi hep nasihat: (Mü'min olan, öğrenir önce ilmihalini, Sonra da buna göre, düzeltir her halini. Çeker ki kendisini gece gündüz hesaba, Düşmesin âhirette cehenneme, azaba. "Âhiret derdi" ile dertlenmiştir o hepten, "Ölüm" ve "Âhiret"i düşünür bu sebepten. Ey insanlar bilin ki, "Ölüm" hak, "Âhiret" hak, Bugün, yarın herkese o, gelecek muhakkak. İnsan ne gâfildir ki, hiç düşünmez yarını, Sayar ve hesab eder parasını, malını. Lâkin her gün binlerce alıp verir de nefes, Hiç bunları saymağı hatırına getirmez. Halbuki her nefesten, "Hesap" var âhirette, O, bunlardan habersiz, ömür sürer gafletle. Bir iki saniyelik bir iştir "Ölüm" hâli, Ölünce, yarım kalır hesapları, hayâli. Halbuki gerçek mü'min, yatağa yattığında, "Ölüm"ü hazır bilir yastığının altında. Uyandığı vakit de karşısında görür hep, Fazla "Uzun emel"ler beslemez bundan sebep.) Bir gün de buyurdu ki. (Ebedî saadete, Ermek için sarıl hep ibadet ve tâate. "Ölüm" ve "Âhiret"i hiç çıkarma yâdından, Yakın bil ecelini, hem bugün ve yarından. Ölümü çok düşünen, ona tam hazırlanır, Bu hazırlık hâli de verir ona tam huzur. "Ecel"i geldiğinde, telâş etmez kat'iyyen, Çünki hazırlığını o yapmıştır kâmilen. Halbuki düşünmezse hiç "Ölüm"ü bir insan, Bir telâşa kapılır "Ecel"i geldiği an. O da hazırlığını yapsaydı daha önce, Telâşa kapılmazdı "Azrâil"i görünce. Ayrıca kim "Ölüm"ü çok düşünürse şayet, O kimsenin ömründe olur yümün, bereket. Hiç hatırlamıyorsa ölümü bir kişi de, Ömrü daha kısalır, hakikat budur işte.) Bir gün de buyurdu ki: (Mahşerde bir "Mîzan" var, Tek tek hesap verecek her işinden insanlar. "Ne için böyle yaptın?" diye sorulduğunda, Herkes bir başkasına rücû eder o anda. Kimi der ki: "Yâ Rabbî, bunu ben bilmiyordum, Bunu, falan kimsenin kitabından okudum." Yahut "Filân hocaya sordum bu mes'eleyi, Onun dediği gibi işledim ben bu şeyi." Öğrendiği doğruysa, denir ki o kimseye: "Onunla cennete gir, kimden öğrendin ise.")