"Alâüddîn-i Attâr", büyük âlim, evliyâ. Onun gelmesi ile, aydınlandı bu dünyâ. Babası, Buhârâ'da hayli zengin bir zâttı. Öldüğünde, geriye pek fazla mal bıraktı. Ve lâkin "Alâüddîn", hiç almadı para, mal. Bahaddîn Buhârî'ye talebe oldu derhal. "Dünyâya meylederim" diye o, çok korkarak, Almamıştı evine, ne bir yorgan, ne yatak. O, bütün dikkatini, vermişti derslerine. Tek gâyesi, uymaktı üstâdının emrine. Hocası "Behâeddîn Buhârî" hazretleri, Görüp "Alâüddîn"in kalbindeki cevheri, Bir gün eve gelince, dedi ki hanımına: (Kızımız, bülûğuna erince, söyle bana.) Zaman sonra, hanımı verince bu haberi, Geldi "Alâüddîn"in yanına kendileri. Gördü ki, ders çalışır, üstünde bir "Hasır"ın. Hemen kalktı ayağa, onu görüp ansızın. Bir "Kırık testi" vardı, odanın bir yerinde. Abdestte kullanırdı, namâz vakitlerinde. Bir de "Tuğla" vardı ki, kenarda duruyordu. Gece, yastık yerine, bunu kullanıyordu. Buyurdu: (Alâüddîn, şu ki benim dileğim, İstersen, kızım ile seni evlendireyim.) Arz etti ki: (Efendim, büyük lütuf bu bana. Lâkin maddî bakımdan, imkânım yoktur buna. Bir hasırım, bir tuğlam, bir de testim var kırık. Bu üçünden başkaca, yok bir şeyim dünyâlık.) Buyurdu ki: (Evlâdım, biliyorum hepsini. Bunun için, kızıma lâyık gördüm ben seni. Evlenebilmek için, dünyâlık şart değildir. Rızkınıza gelince, Allah ona kefîldir.) Böylece hocasına "Peki" dedi o hemen. Ve oldu düğünleri, fazla zaman geçmeden. "Behâeddîn Buhârî", cümle talebesiyle, Çalıştı onlar için, ev yapmak gâyesiyle. Her gün öğleye kadar, gayret gösterirlerdi. Öğle vakti, sıcaktan gölgeye gelirlerdi. "Cehennemin yanında, bu sıcak hiçtir" diye, Düşünüp, Alâüddîn gitmezdi hiç gölgeye. Allahü teâlâyı, hiçbir an unutmazdı. Kalbinde, Ondan gayri bir şey bulundurmazdı. Bu zât buyuruyor ki: (Biraz ilim öğrenmek, Nâfile ibâdetten, üstün ve sevaptır pek. Tam tâbi olmak için Resûlullaha, önce, İslâmın ahkâmını öğrenmeli iyice. Sonra, bildiklerini yapmaya sıra gelir. Yâni farzları yapıp, haramdan el çekilir.)