"Hazret-i Âişe"den "radıyallahü anhâ", Nakledilir: Evimde idim ki tek ve tenhâ, O anda Resulullah, geldi yanıbaşıma, Sonra koyup uyudu başını kucağıma. Sakal-ı şerifinde, saydım tam "Dokuz" adet, Beyazlanmış kıl vardı, mahzun oldum be gayet. Düşündüm ki: "Dünyadan giderse benden önce, Peygambersiz kalacak ümmeti o gidince." Ağlayıp, gözlerimden boşandı yaşlar o gün, Düştü bir damlası da nûr yüzüne Resulün. O zaman Resulullah uyanarak uykudan, Buyurdu: "Yâ Âişe, nedir seni ağlatan?" Arz ettim düşüncemi, buyurdu: "Yâ Âişe, Hangi hal şiddetlidir ölü olan kişiye?" Dedim ki: "Hanesinden götürüldüğü hâli, Çok üzüntülü olup, ağlar bütün iyâli." Buyurdu: "Yâ Âişe, doğrudur söylediğin, Bundan daha şiddetli ne vardır meyyit için?" Sükût edip, edeble arz ettim ki hem dahî: "Allah ve Resulullah bilirler daha iyi." Buyurdu: (Yâ Âişe, daha da zoru vardır, Gasilin yıkamağa başladığı zamandır. Parmağından yüzüğü çıkarıp başlar işe, Elbisesi, rütbesi, çıkarır ne var ise. O zaman "Çıplak" görüp, ruh kendi bedenini, Bir üzüntü, pişmanlık kaplar hemen kendini. O kederli hâliyle eder ki öyle feryat, İnsan ve cinden gayri, işitir her mahlûkât. Bu çıplak hâli ona, gelir ki öyle acı, Başucuna gelir ve der ki: "Ey yıkayıcı! Yavaş tut bedenimi, zîra çok çekti zahmet, Dikkat et de, çekmesin daha fazla eziyyet." Teneşire gelince, der ki: "Ricam var benim, Suyu sıcak etme ki, incinmesin bedenim." Kefene sarılırken, nidâ eder bir daha, Der ki: "Yakınlarımı göreyim son bir defa. Beni bu halde görüp, hiç feryat etmesinler, Onlar da çünki yârın ölürler birer birer." Musallâya gelince, seslenir: "Ey iyâlim, Bakın, ibret alın ki, böyledir işte hâlim. Ayrılık günü yoktur bunun gibi dünyada, Elvedâ, kıyâmette görüşürüz bir daha." Namazı kılınıp da, omuzlarda giderken, Der ki: "Yavaş götürün, incinirim yoksa ben." Kabirde seslenir ki: "Ey dostlarım, şimdi siz, Beni, bu ıssız yerde bırakıp gidersiniz. Başbaşa kalırım ki mezarda amelimle, Olmaz hiç ilgilenen bu kabirde benimle."