Peki demek... "Alâüddîn-i Attâr", büyük bir velî idi. Çok zengin ve soylu bir âileye sâhipti. Gitti bir gün hazreti "Bahaddîn Buhârî"ye, Dedi: (Kabûl buyurun, beni talebeliğe.) Buyurdu ki: (Öyleyse, bir sepet elma alıp, Kendi mahallenizde, sat onları bağırıp.) Ânında (Peki) dedi Alâüddîn-i Attâr. Bağırıp elma sattı, o gün akşama kadar. O akşam, hocasının geldi hânelerine. Arz etti ki: (Getirdim emrinizi yerine.) Buyurdu: (Bu elmaya, biraz daha elma kat. Yarın, kardeşlerinin dükkânı önünde sat.) Yine (Peki) dedi ve az daha elma aldı. O dükkânlar önünde, devamlı elma sattı. Ve lâkin kardeşleri, onu böyle görünce, Maksat ve gâyesini anlamadılar önce. Dediler ki: (Kardeşim, rezîl ettin bizi sen. Maksadın para ise, verelim ne istersen. Elma satacak kadar düşmedik çok şükür biz. Lâkin senin yüzünden, rezîl olduk hepimiz.) Ve lâkin "Alâüddîn" duymuyordu bunları. Ve onun tek gâyesi, satmaktı elmaları. Ertesi gün, olmuştu hocasına talebe. (Peki) dediği için, kavuştu bu devlete. Hocası "Behâeddîn Buhârî", bu sebepten, En çok onu severdi, yüzlerce talebeden. Diğerleri, çok merak ederlerdi hep bunu: (Hocamız, ne sebepten bizden çok sever onu?) Bir gün nehir yanında, sohbet ediyor iken, (Alâeddîn kalk!) diye, seslendi ona birden. Bütün talebeleri bekliyorken merakla, Buyurdu: (Alâeddîn, şu akan nehre atla!) (Peki) deyip, kendini attı nehir içine. Devam etti hocası, kalan sohbetlerine. Talebeler, çok hayret içinde kaldı lâkin. Zîrâ nehir içinde, kayboldu Alâeddîn. Birkaç saat geçince, hocaları, âniden, (Alâeddîn çık!) diye, seslendi ona birden. Çıktı nehir içinden bu ikinci emirle. Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile. O, bir gün buyurdu ki: ("Kul hakkı" mühimdir pek. Âhirete kalırsa, çetin olur ödemek. Hanımlarınız ile, helâllaşın bu yüzden. Hattâ helâllaşmadan çıkmayın evinizden. Hassas davranılırsa islâma tâbiyette, Bir kırgınlık, üzüntü vukû bulmaz elbette. Nerede ihtilâfa düşerse birileri, "İslâma uymamak"tan vukû bulur ekseri.