Her kim Resulullah'tan eğer yüz çevirirse, Başkasını Resul'den daha büyük bilirse, Bu hâli, onun için gayet tehlikelidir, Yani bu, küfür olup, îmânını yitirir. "Hazreti Ali"yi de yine Resulullahtan Üstün gören bir kimse, düşmüştür küfre o an. Yani Resulullah'ın sevgisini, bir kimse, Hiç araya katmadan, yalnız onu severse, Bu, Resul'ü bırakıp, Ona yüz çevirmektir, Böyle yapan, maazallah küfre girmiş demektir. (Allahü teâlâ'nın Resulünün dînine, İhtiyaç yoktur) demek, küfürdür elbet yine. Yine, (Fiillerinde, te'sîri yoktur kulun) Diye kim inanırsa, îmânı gider onun. Küfre sebep olacak bir söz veya bir işi, Bile bile yapar ve söyler ise bir kişi, Bunu, isteği ile, yani cebr olunmadan, Şaka dahî söylerse, îmânı gider o an. Tövbe için, yetişmez "Şehâdet"i söylemek, Lâzımdır o şeyden de, ayrıca tövbe etmek. Yani hangi kapıdan çıktı ise o eğer, Yine aynı kapıdan girmesi îcab eder. Bir şeyin, küfre sebep olduğunu bilmemek, Özür değil, çok büyük günahtır, bilmek gerek. Çünki islâmiyyetin temeli üç esastır, Bunlar da "İlim, amel", üçüncüsü "İhlâs"tır. Bir kâfir, kelime-i tevhîdi söylemekle, Şerefleniyor ise nasıl "İmân etmek"le, Mü'min de, küfrü mûcib söylerse bir söz eğer, Bu bir kelime ile, maazallah küfre düşer. Yine bir "Müslüman"ın bir söz veya işinde, Yüz çeşit mânâ olup, bunların da içinde, "İmânlı" olduğunu gösterse tek birisi, Lâkin "Küfr"ü bildirse doksan dokuz tanesi, "Müslüman" olduğunu söylemelidir yine, Çünki hep hüsnü zanla bakmalıdır mü'mine. Yalnız "Mü'min" olana, böyle hüküm verilir, Müslüman olmıyanlar bu hükümden berîdir. Son nefeste îmânsız gitmeğe sebep olan, Şeylerden de sakınmak lâzımdır yine her an. Meselâ îmânını, "Ehli sünnet" üzere, Düzeltmesi lâzımdır müslümanın bir kere. Sonra da öğrenerek dîni, ilmihâlini, Buna uydurmalıdır, muhakkak her halini. İmânsız ölmekten de korkmalı ki her zaman, Yoksa küfür üzere ölebilir her insan. "Beş vakit namaz"ını vaktinde kılmak dahî, İmânla ölmek için, bir sebeptir en iyi.