Yine Sultân Süleyman, "yetmişüç" yaşındayken, Bir sefer düzenledi Avrupa'ya âniden. Zîrâ Zigetvar'daki küffâr boş durmuyordu, Müslümân ahâliyi rahatsız ediyordu. Halkına bu ezâyı yaptığından kefere, Ordusunu toplayıp, çıkmıştı bu sefere. Pâdişah yaşlı olup, rahatsız idi hem de, Şehîd olacağını umuyordu bu harpte. Zîrâ o, İstanbul'dan ayrılırken bu yana, Nûrânî yüzlü biri, sokularak yanına, Demişti ki: (Sultânım, râzı idik biz sizden, Allah da râzı olsun bu son seferinizden.) Pâdişah, bu sözlerden, vefât edeceğini, Anlayıp, ordusuna verdi "Sefer" emrini. "Kırkaltı sene" süren pâdişahlık devrinde, Hep dîne hizmet etti, oturmadı yerinde. İnsanlar, grup grup dizilmişler yollara, Pâdişahı "bir görmek", "bin şeref"ti onlara. Gâziler, en nihâyet Zigetvar'a vardılar, Küffar ile çarpışıp, zaferle ayrıldılar. Ordu, zaferden sonra, dönerken geri yine, Erdi Sultân Süleymân hem şehîden Rabbine. Sultânın öldüğünü, askerden sakladılar, Ve "Şehzâde Selîm"e hemen haber saldılar. Sultân İkinci Selîm, geldiğinde o yere, Pâdişahın vefâtı söylendi gâzilere Sonra, Süleymâniye Câmii'ne vardılar. Cenâze namâzını, o câmide kıldılar. Kırkaltı yıl boyunca, pâdişahlık yapmıştı, Bu yıllarda, kimsenin burnu kanamamıştı. Ahâli görür görmez Pâdişahın naaşını, Ağlayıp, akıttılar hepsi gözyaşlarını. "Süleymâniye"deydi ön safı cemâatin, Arkası, gerisinde bitiyordu "Fâtih"in. Cenâzeyi kabire koyacaklardı ki tam, Bir kişi, bir çekmece getirip verdi selâm. Dedi ki: (Pâdişahın vasiyyeti üzere, Bu çekmeceyi dahî, defnediniz kabire.) Şeyhül islâm, sandığı tam eline alırken, Açılıp, çok "Kâğıtlar" saçıldı kabre birden. Ebüssü'ud Efendi, merakla alıp baktı, Gördü ki, kendisinin verdiği "Fetvâlar"dı. Zîrâ Sultân Süleymân, sorup Şeyhül islâma, Yapardı her işini uydurarak islâma. Vasiyyet etmişti ki: (Bütün bu fetvâları, Öldüğümde, benimle defnediniz onları.) Şeyhül islâm, o zaman dedi. (Ey sultânımız! Sen kendini kurtardın, lâkin biz ne yaparız.)