Binbeşyüz yirmialtı senesi bahârında, Yine "Sultân Süleymân", bir sefer karârında. Her sefere çıkarken yaptığı gibi yine, Çıktı, evliyâların kabir ziyâretine. İlk önce, Hâlid bin Zeyd Ebâ Eyyüb Ensârî, Sonra Ebül Vefâ ve Seyyid Ahmed Buhârî, Fâtih Sultân Mehmed'in, Bâyezid-i Velî'nin, Vardı kabirlerine Yavuz Sultân Selîm'in. Ziyâret eyliyerek, gözyaşı döktü yine, Onların hürmetine duâ etti Rabbine. Onbinlerce kişilik Osmânlı orduları, İstanbul'dan çıkarak, geçtiler çok yolları. Kimseye beş kuruşluk bile zarar yapmadan, Bir otu, bir meyveyi yerinden koparmadan, Bir disiplin içinde, hedefe ulaştılar, Haçlılar, Osmânlıyı görüp fenâlaştılar. Hiç beklemiyorlardı onlar zîrâ Türkleri, Titremeye başladı korkudan yürekleri. Vardı Türk orduları "Mohaç" tepelerine, Yalvardılar o gece, hep birden Rablerine. Dediler ki: (Yâ Rabbî, sendendir kula medet, Bu kâfirlere karşı, bize zafer ihsân et.) Sabahleyin, saf tutup büyük bir coşku ile, Sabah namâzlarını kıldılar huşû ile. Pâdişah, son olarak teftîş etti erleri, Ve başladı çalmaya Osmânlının mehteri. Resul'ün sancağını, alıp Sultân eline, Gözyaşıyle ağlayıp, duâ etti Rabbine: Dedi ki: (Yâ ilâhî, senindir güç ve kuvvet, Sendendir kullarına her zaman fevzü nusret. Yerindirme yâ Rabbî şu garip gâzileri, Sevindirme ilâhî şu azgın kâfirleri.) Onun bu duâsına, hepsi "Âmin!" dediler, Atlarından inerek, hep secde eylediler. Yaklaşmıştı o anda hem düşman orduları, Pâdişahın duâsı, coşturmuştu onları. Osmânlı pâdişahı, bizâtihî kendi de, At üstünde, kılıçla savaşırdı en önde. Osmânlı orduları, alıp "Hilâl" şeklini, Ablukaya aldılar düşman askerlerini. Bu durumda küffârı, şaşkınlık, korku sardı, Arkaları bataklık, önde Osmânlı vardı. Koca Macar ordusu, iki saat içinde, Tamâmen yok olmuştu bataklık içlerinde. "Tekbîr" nidâlarıyle saldırıya geçtiler, Macar ordularını perîşân eylediler. Osmânlı târihine, altın yaldızlar ile, Bir "büyük zafer" daha yazıldı böylelikle.