"Osmanlıyı yenemezsiniz!" Rahip gördü, çeşmeye gelince râhibeler, Osmânlı askerleri, geriye çekildiler. Bıraktılar çeşmeyi, gelen râhibelere, Dönüp de bakmadılar o kızlara bir kere. Dolduruncaya kadar o kızlar sularını, Bir müddet beklediler dönüp arkalarını. Râhip bunu görünce, düştü büyük hayrete, İnanmak istemedi bu müthiş hakîkate. Zâten işitmişti ki, bir gün önce, bu ordu, Bir Hıristiyân köyden geçerek geliyordu. Her askerin, yanmışken ciğeri harâretten, Koparan olmamıştı bağdaki üzümlerden. O bunu duyduğunda etmiş idi çok hayret, Bu hâli de görünce, hayreti arttı gâyet. Düşündü ki: "Bunların ahlâkı ne yücedir, Bunları alt etmemiz, imkân hâricindedir. Bunların, gözleri yok aslâ "Dünyâ malı"nda, Hattâ düşünmüyorlar bunlar "kız" ve "kadın" da. Kâğıt kalem çıkarıp, Haçlılara hitâben, Şu "târihî mektûb"u, aynı gün yazdı hemen. (Ey Haçlı ordusunun meşhur kumandanları! Siz ne zannedersiniz acep Osmanlıları? Onların kalplerinde varken "Allah korkusu", Yenilmez hiçbir harpte bu Osmânlı ordusu. Bunlar, rağbet etmezler aslâ dünyâ malına, Hiç iltifât etmezler hattâ "kız" ve "kadın"a. Bunlar, Allah yolunda, pâdişah buyruğunda, Severek can verirler, din ve vatan uğrunda. Bunlarda "Adâlet" var, zulümden yoktur eser, Din uğrunda ölmeyi, cana minnet bilirler. Bunların, böyle yüksek hasletleri var iken, Zafer bulmazsınız siz bunlara kat'iyyen. Ortadan kaldırmadan siz bu hasletlerini, Aslâ yenemezsiniz bu Türk askerlerini.) Bu mektup üzerine, birleşerek Haçlılar, Osmanlı ahlâkını bozmaya uğraştılar...