İnsan "Ölüm hâli"nde, öyle fazla susar ki, İçi, bu harâretten tutuşur, yanar sanki. Bunu büyük bir fırsat bilerek la'in "Şeytan", İmânını çalmağa çalışır onun o an. Elinde "Buz gibi su", yaklaşır hiyle ile, Kadehteki o suyu çalkalar bir eliyle. Onun kim olduğunu bilemediği için, Der ki: "O soğuk sudan bana da verir misin?" Şeytan fırsat bilerek, der ki: "Veririm, fakat, De ki: Kendi kendine olmuştur bu kâinât." Eğer ki o kimsenin kuvvetliyse îmânı, Der ki: "Bu kâinâtın, Allah'tır yaradanı." Mâzallah aldanıp da söylerse dediğini, "Sonsuz bir felâket"e atmış olur kendini. Lâkin hayatta iken, "İslâm"a uymuşsa tam, Şeytana aldanmayıp, söylemez böyle kelâm. İnsan, ölüm hâlinde, his ve duygularından, En son kaybedeceği, "İşitmesi"dir o an. Evliyâdan bir kişi, "Ebû Zekeriyyâ" ki, Ölüm hastalığına yakalandı vaktâ ki. Dostları, o hâlinde toplandı baş ucuna, "Kelime-i tevhîd"i telkin ettiler ona. Fakat onlar ilk defa söyleyince "Tevhîd"i, "Hayır" deyip, başını yan tarafa çevirdi. Dostları bunu görüp, pek fazla üzüldüler, "Şehâdet"i bir daha ona telkin ettiler. O, ikinci defa da, yine "Hayır" diyerek, Başını öbür yana çevirdi söylenerek. Herkes birbirlerine baktılar şaşkın halde, Üzülüp, mahvoldular hepsi de fevkâlade. Hattâ bayılanları oldu üzüntüsünden, Ki "Allahın velîsi" bu hâle düşsün, neden? Söylediler "Tevhîd"i ona üçüncü defa, "Hayır" deyip, başını çevirdi yan tarafa. Dostları, çâresizlik içinde bekleşirken, "Ebû Zekeriyyâ" da kendine geldi birden. Etrafındakilere sual etti hemence: "Bir şey söylediniz mi siz bana biraz önce?" Onlar arz eyleyince vâki olan bu şeyi, Buyurdu: (Söyliyeyim ben gerçek hadiseyi: Az önce harâretten yanıyordu yüreğim, Şeytan "Soğuk su" ile, yanıma geldi benim. Dedi: "Îsâ Allahın oğludur dersen şu an, İçiririm ben dahî, sana bu soğuk sudan." Ben "Hayır" deyince de, geçti öbür tarafa, "Allah yoktur" dememi teklif etti bu defa. Ben yine "Hayır" dedim, şeytan çok kızdı bundan, Kadehi yere çalıp, uzaklaştı buradan.)