"Seyyid Emîr Külâl"le bir gün talebeleri, Ziyârete giderken birlikte kabirleri, Yolda, koca bir "Arslan" çıktı karşılarına. Talebeler korkarak, çekildiler bir yana. Ve lâkin "Emîr Külâl" korkmadı zerre kadar. Buyurdu ki: (Korkmayın, o bize yapmaz zarar.) Sonra ona yaklaşıp, tutunca yelesini, Başını yere koyup, çıkarmadı sesini. Hürmet gösterir gibi hareketler yaparak, Ayrılıp gitti geri, sanki mahcûb olarak. Talebeler, bu hâle taaccüb ettiler hep. Dediler ki: (Efendim, bu nasıl iş ki acep? Arslanın, size karşı olan bu hareketi, Çok hayret verdi bize, nedir bunun hikmeti? Arslan sizi görünce, mahcûb oldu âdetâ. Bir vahşî hayvan iken, sizden korktu o hattâ.) Buyurdu: (Kardeşlerim, kim korkarsa Allahtan, Onun mahlûkları da, çekinir, korkar ondan. Aksine bir insan ki, Allahtan korkmaz ise, Mahlûklara karşı da, korkak olur o kimse.) Bir gün, talebesiyle câmiye giderlerken, Bir çocukla babası, geliyordu ilerden. Çocuk, "Emîr Külâl"i görünce sevdi onu. Ve sordu babasına, onun kim olduğunu. O ise, sevmiyordu "Seyyid Emîr Külâl"i. Hattâ onun hakkında, konuştu lâubâli. Emîr Külâl işitip, buyurdu ki adama: (Bana değil, kendine zarar verdin sen ama. Bir Allah adamına, kim ederse hakâret, İflâh etmez o artık, fecîdir sonu gâyet.) Çok zaman geçmedi ki, "Uyuz" oldu o kimse. Bir çâre bulamadı her kime gitti ise. Nereden geldiğini, anladı bu illetin. Dedi: (Emîr Külâl'e çabuk beni iletin.) Götürüp arz ettiler, bunu "Emîr Külâl"e. Buyurdu: (Maalesef, o dönmez iyi hâle. Hakkını, ona helâl etse de Emîr Külâl, Önceki evliyâlar, kat'iyyen etmez helâl. O, büyük insanlardan 'ok'u yedi bir defâ. Ona çâre bulamaz, gitse de ne tarafa.) Oradan ayrılarak, gidiyorken evine, Düşüp öldü, bir çâre bulamadan derdine. Buyurdu: (Ey insanlar, sevmeyin bu "Dünyâ"yı. Ve aslâ unutmayın Allahü teâlâyı. Bir günâh karşısında, korkun ki O'ndan gâyet, Bundan daha kıymetli, yoktur başka ibâdet. Kim Allahtan korkarsa, siz dahî korkun ondan. Ve lâkin hiç korkmayın, Allah'tan korkmayandan.)