Ölüm hâli! İnsana "Ölüm hâli" yakınlaştığı ânda, Dört melek, gelip durur, o insanın yanında. O kimsenin rûhunu, el ve ayaklarından, Tutarak, kuvvetlice çekerler hiç durmadan. "Ruh" kalbe geldiğinde, birden dili tutulur, O andan îtibaren, hiç konuşamaz olur. O zamanki soluğu, bir saka kırbasından, Su boşalır misâli "Gır gır" öter durmadan. "Fâcir"lerin rûhları öyle çetin çıkar ki, "Yaş keçe"ye takılan bir "Diken"dir o sanki. Çoğu da zanneder ki, karnında bir "Çalı" var, O çalıyı, ağzından kuvvetle çekiyorlar. Kimi de zanneder ki ölüm hâlinde iken, Çıkıyor rûhu sanki, bir "İğne deliği"nden. Yerle gök birleşiyor zanneder bâzısı da, Kalıyor kendisi de onların arasında. Hastanın her âzâsı, çok terleyip bu defa, Gözleri, sür'at ile gider iki tarafa. Burnun iki tarafı çekilip, solar benzi, Soluğu kabarır ve kalkar göğüs kafesi. Nefesleri git gide azalır, seyrek olur, Bedenin harareti düşer ve hem de soğur. Ruh, kalpte karar kılıp, hiç çıkmayı istemez, O zaman melek ona, "Harbe"yle vurur bir kez. Zîra kalpte bulunur hayatın sırrı asıl, Ruh, bedenden çıkmağa mecbur olur velhâsıl. Lâkin henüz çıkmadan, "Şeytan" bunu bir fırsat, Bilip, avanesini eder ona musallat. Bu, en güçsüz ve zayıf ânıdır ki insanın, "Şeytan"ın avanesi ona gelir ansızın. Önceden vefat etmiş "Ana, baba, birader", Gibi sevdiklerinin sûretine girerler. Ona şöyle derler ki: "Ey oğlumuz, kızımız, Sen şimdi ölüyorsun, seni geçtik bunda biz. Senden önce gelmekle âhiret âlemine, Daha iyi vâkıfız buranın ahvâline. Sen "Yehûdi dîni"nde vefat et ki bu zaman, Hak teâlâ indinde, bu dindir makbul olan." "Şeytan"ın bu sözüne aldanmazsa o eğer, Onlar gidip, yerine başkaları gelirler. Derler ki: "Ey oğlumuz, yâhut ey kardeşimiz, Âhirete gitmekte, seni geçtik hepimiz. Sen şimdi vefat et ki, "Hıristiyan dîni"nde, Makbul olan bu dindir Hak teâlâ indinde." Aldatabilmek için, bir nice dil dökerler, Her dîni methederek, ona teklif ederler. Eğer "İslâmiyyet"e tam uymuşsa ömründe, Şeytanın fitnesine hiç aldanmaz o günde.