Bir gün Sevgili Peygamberimiz mescitte otururken Cebrâil aleyhisselâm geldi.
Efendimiz, Hazret-i Cibrîl ile söyleşirken Sahâbe-i kirâm birer ikişer mescid-i şerîfe gelip, Seyyid-i kâinâtı meşgul görüp bildiler ki Hazret-i Cebrâil’le söyleşir.
Bir yere çöktüler.
Ve sükût ettiler.
O sırada Hazret-i Alî içeri girdi.
Selâm verip oturdu.
Sonra Hazret-i Osmân geldi.
Selâm verip oturdu.
Sonra hazret-i Ebû Bekir geldi.
Ve selâm verdi.
Cebrâil onu gördü.
Hemen ayağa kalktı.
Efendimiz de kalktı.
Cümle Eshap da kalktılar.
Ama hayret etmişlerdi!
Zîrâ Efendimiz, Eshâb-ı güzînden hiç kimse için ayağa kalkmazlardı.
Merak edip sordular.
Efendimiz buyurdu ki:
-Ebû Bekir mescide girdi.
Cebrâil onu gördü.
Ve saygıyla ayağa kalktı.
O kalkınca ben de kalktım.
Ama merak ettim.
Ve kendisine;
"Yâ kardeşim Cebrâil, Ebû Bekir'e niçin hürmet ettiniz?" diye sordum.
Bana cevaben;
"Yâ Resûlallah! Ebû Bekir benim hocamdır. Ona hürmet için ayağa kalktım" dedi.
