"Behâeddîn Buhârî", bâzı talebesiyle, Bir eve gitmiş idi, ziyâfet gâyesiyle. Bu "Allah adamı" ve hem de talebeleri, Oturdular sofraya, gelmedi fakat biri. O talebeye dönüp, sordu ki o büyük zât: (Sen, ne için sofraya gelmiyorsun ey evlât?) O ise, üstâdına arz etti ki cevâben: (Nâfile oruç için niyetliyim bugün ben.) Buyurdu ki: (Tuttuğun, nâfile oruç ise, Onu bozabilirsin, gel, sen de katıl bize.) O yine gelmeyince, "Gel" dedi ona tekrar. Lâkin o, gelmemekte, etti inât ve ısrâr. Dönüp diğerlerine buyurdu ki o zaman: (Terk edin bu adamı, bu, uzaktır Allahtan.) O, böyle üstâdına edince muhâlefet, Geldi onun başına, bir mânevî felâket. Bıraktı ibâdeti, kalmadı namâz, niyâz. Çünkü o, üstâdına etti inât, îtirâz. Yine başka bir gün de, bir evde, bu büyük zât, Verirdi talebeye, biraz ders ve nasîhat. Biraz sonra, âniden ara verip dersine, Baktı "Molla Necmeddîn" adlı talebesine. Buyurdu: (Şimdi senden, edersem bir iş talep, Sözümü dinleyip de, yapar mısın sen acep?) O, (Yaparım) deyince, buyurdu ki: (Günâh, fısk, Olsa da yapar mısın, farzı muhâl "Hırsızlık?") O an Molla Necmeddîn, durdu, düşündü biraz. (Mâzur görün, yapamam) deyip, etti îtirâz. Üzülüp buyurdu ki: (Sen bizim emrimizi, Mâdem ki yapmıyorsun, öyleyse terk et bizi.) Başka bir talebeye, buyurdu ki o vakit: (Şu karşıda gördüğün mütevâzı eve git. Duvarından atlayıp, giriver içeriye. Biraz kumaş olacak, onu al, getir bize.) "Peki efendim" deyip, gidip aştı duvarı. Eve girip, aldı ve getirdi kumaşları. Bunu, talebeleri eylediler çok merak. Öğrenmek istediler, hikmetini sorarak. O sabah buyurdu ki: (Sen, bunları al yine. Götürüp teslîm eyle, hemen ev sâhibine. De ki: "Hırsız girmeden evinize bu gece, Kurtardık bu malları, davranıp daha önce".) Ve Molla Necmeddîn'e buyurdu: (Ey Necmeddîn! Sen eğer "Peki" deyip, sözümü dinleseydin, Âşikâr olacaktı sana çok gizli şeyler. Fakat neyliyeyim ki, nasîbin yokmuş meğer.)