"Ölüm", rûhun bedene olan bağlılığının, Sona ermesi olup, vukû bulur ansızın. "Ölüm", kulun bir hâlden bir hâle dönmesidir, Bir evden, başka eve "Göç etmesi" demektir. Zîra buyuruyor ki Rabbimiz bir âyette: "Her bir canlı, ölümü tadacaktır elbette." Bir şeyi tatmak ise, "Hayat"la mümkün olur, Öyleyse kul ölmekle, yok olmaz, hayat bulur. "Ölüm" ile, bu hayat sona eriyorsa da, Başka "Hayat" başlıyor bu sefer de mezarda. "Âhiret"e nazaran, bu dünya bir "Hayâl"dir, Ahiret asıl olup, dünya gölge gibidir. "Kabir", âhiret ile dünya arasındadır, Âhirete, dünyadan hem daha da yakındır. İşte bu yüzdendir ki "Kabir"deki o hayat, Daha âşikâr olup, asıldır ve hakîkat. Herkesin bir "Ecel"i, ölüm zamanı vardır, O vakit, ne ileri, ne de geri alınır. Bir insanın, dünyada rızkı biterse eğer, Eceli gelmiştir ki, rûhunu teslim eder. Ve ansızın terk edip evlâdını, malını, "Hazret-i Azrâil"e teslim eder canını. Nerede, ne vakitte ve hangi memlekette, Öleceği bellidir her insanın elbette. "Doğu"da öleceği takdir olduysa eğer, O, muhakkak o yere gider ve vefat eder. Zîra anlatılır ki, bir zaman melek-ül-mevt, "Süleyman Peygamber"i eylemişti ziyaret. Bir kimse var idi ki orada olanlardan, Melek, onun yüzüne dikkatle baktı bir an. "Hazreti Azrâil"in, ona böyle dikkatle, Bakması, çok korkuttu o kimseyi gayetle. Melek-ül mevt gidince, düşünüp bunu biraz, Hazreti Süleyman'a bu işi eyledi arz. Dedi: "Ey Nebiyyallah, emredin de rüzgâra, Götürsün beni hemen çok uzak bir diyara. Zîra bu gün çok korktum hazreti Azrâil'den, Çok uzağa gidip de, kurtulayım elinden." Süleyman Peygamberin emriyle rüzgâr dahî, "Hindistan"a götürdü acele o kimseyi. Bir miktar zaman geçti, ölüm meleği yine, Süleyman Peygamberin geldi ziyaretine. Peygamber sordu ona: "Ey Azrâil, ne için, Yüzüne, dikkatle ve sert baktın o kişinin?" Dedi: "Emir aldım ki, o kimsenin rûhunu, Hindistan'da alayım, burada gördüm onu. Sonra emir üzere, o memlekete vardım, Onu orada görüp, rûhunu teslim aldım."