"Mustafa Bekrî" diye bir seyyid var idi ki, Mescid-i Nebevînin temizleyicisiydi. Bu zât anlatıyor ki: (Her gece, hemen hemen, Resûl-i kibriyâyı rüyada görürdüm ben. Tebessüm buyururdu her gece gördüğümde, "Hizmetten memnun" diye seviniyordum ben de. Fakat gördüm bir gece, ağlardı Resulullah, Onu öyle görünce, üzülüp dedim "Eyvâh, Yoksa bir hizmetimde kusur mu oldu vâki, Acep hangi hizmette, ne gibi hatam var ki?" O zaman Resulullah, dönüp benden tarafa, Buyurdu ki: "Kusurun olmadı ey Mustafâ. İsmi benim ismimden, mübarek, âlim bir zât, Vefat etti, işte ben ağlarım ona bizzât." Sonradan öğrendik ki oradan gelenlerden, "İmâm-ı Gazâlî"ymiş o zaman vefat eden.) Binyüzonbir senesi, Cemâzil evvelinde, Ondördüne rastlıyan Pazartesi gününde, Gece, sabaha kadar zikir, fikir, ibâdet, Yaparak, Kur'ânı da eyledi çok tilâvet. Sabah vakti olunca, tâzeledi abdesti, Sonra yakınlarından kefenini istedi. Öpüp başına koydu, sonra sürdü yüzüne, Dedi ki: (Yâ İlâhî, emrin baş göz üstüne.) Sonra da odasına girdi yalnız olarak, Bir daha çıkmayınca, ehli çok etti merak. Kapısını açıp da girdiler ki odaya, Kavuşmuş büyük "İmâm" Allahü teâlâya. Baş ucunda, yazılı bir kâğıt vardı ancak, Ona, şu beyitleri yazmıştı son olarak: (Ey beni ölmüş görüp, ağlayan ehli beytim, Şunu iyi bilin ki, aslında ben ölmedim. Öldü zannedersiniz siz beni şimdi, fakat, Benim için şu anda başladı asıl hayat. Bir "Fâtiha" okuyun rûhuma bu arada, Ben gittim, biliniz ki siz varsınız sırada.) "İmâm-ı Gazâlî"yi, vasiyyeti üzere, Şeyh "Ebû Bekr-i Nessâc" koymuş idi kabire. Mezardan çıktığında, gördü ki o ahâli, Yüzü kül gibi olmuş, değişmiş hem de hâli. "N'oldu?" diye sorunca kendisine insanlar, Dedi ki: (Çok mübarek bir şey gördüm âşikâr. İmâm'ın naaşını koyduğumda mezara, Çok nûrlu bir "Sağ el"i görüverdim o ara. Gâibden denildi ki: "Bu mübârek İmâmın, Elini, eline koy Seyyid-ül enbiyânın." Bunu gördüm gözümle, işittim kulağımla, Sonsuz rahmet eylesin İmâm'a Hak teâlâ.)