"İmâm-ı Gazâlî" ki, âlim ve velî bir zât, "Dünya hırsı" hakkında şöyle eder nasihat: Çok yaşamak hırsının sebepleri ikidir, Biri "Dünya sevgisi", öteki "Câhillik"tir. Birinci şöyledir ki, kim severse "Dünya"yı, Bu sevgiden ötürü istemez ayrılmayı. Ölüp ayrılanları görünce de, bu sefer, Hiç sevimli bulmayıp, "Ölüm"den nefret eder. Uzaklaştırmak ister ölümü kendisinden, Hatırlamak istemez, silmek ister zihninden. Hatırına gelse de "Âhiret" arada bir, Der ki: "Daha vakit var, o sonra olabilir." Yaşı ilerledikçe, der ki o bu sefer de: "Sabret, âhiret için çalışırsın ilerde." Az daha yaşlanınca, der ki: "Henüz çok erken, Şu işlerimi dahî bitireyim ölmeden. Çocuklarımı dahî iş sahibi yapayım, Ve onları, kimseye muhtaç bırakmıyayım. Şu dünya işlerine vereyim de nihayet, Daha sonra oturup, yaparım hep ibadet." Onları da yapınca, der ki: "Kaldı bir işim, Onu da yapayım da, rahat etsin şu içim. Sonra ben yığamazsam yeterince mal, servet, Yaptığım ibadetten alamam tad ve lezzet." Bitirmeğe bakarken lâkin o bu işleri, Bitenlerin yerine, eklenir yenileri. "Âhiret işleri"ni tehir eder durmadan, Lâkin hiç kurtulamaz, düştüğü bu bataktan. Yârın, öbürgün derken, nihayet "Ölüm" gelir, Hasret ve üzüntüyle ayrılıp gidiverir. Ekseri dolduranlar Cehennem içlerini, Bu tehir edenlerdir âhiret işlerini Nitekim Resulullah buyurdu ki: "Ey insan, Her neyi seversen sev, ayrılacaksın ondan" Çok yaşamak arzusu, "Câhillik"ten de gelir, İlmi olmadığından, gençliğine güvenir. Bilmez ki bu ölenler, değil sırf ihtiyarlar, Çocukken ve genç yaşta ölen nice insan var. Çünki "Ecel" tanımaz genci ve ihtiyarı, Hattâ genç ölenlerin daha çoktur miktarı. Sonra o zanneder ki, ölmeden daha önce, Bir hastalık gelir de vefat eder öylece. Halbuki niceleri vardır ki ölenlerden, Âniden ölmüşlerdir, bir hastalık gelmeden. Nitekim bir çokları otururken, ayakta, Yürürken, yemek yerken ölüyor kimi hattâ. O halde "Ölüm" her an, herkese gelebilir, "Âhiret işleri"ni etmemeli hiç tehir.