Uyanınca gördüm ki, terlemişim derinden, Hâlâ kurtulamadım rüyânın tesirinden. Hasan Ağa, bir yandan rüyâyı söylüyordu, Bir yandan da gözünden yaşlar süzülüyordu. Yanından ayrılarak, acele döndüm geri, Gelip girdim sultânın odasından içeri. Ve hemen arz ettim ki: (Sultânım haklılarmış, Evet, rüyâyı gören, öbür Hasan Ağa'ymış. Emriniz olur ise arz edeyim) diyerek, Anlattım bu rüyâyı, başından sonuna dek. İnce kalpli Pâdişah, bir "Âh!" çekti derinden, Ağlayıp, inci gibi yaş aktı gözlerinden Buyurdu ki: (Ey Hasan, demez miydim ben sana, Biz, emir almadıkça, gitmeyiz hiçbir yana. Ecdâdımın hepsi de öyledir ki ey Hasan! Almıştır nasîbini hepsi mâneviyâttan. Herbiri, yüksek âlim ve velîdir elbette, Lâkin biz benzemedik onlara bu cihette.) Mütevâzı Pâdişah gerçi böyle demişti, Lâkin o, böylelikle hâlini gizlemişti. Halbuki çok âlimler, ettiler ki ittifak: "Osmânlı sultânları, velîydi hepsi mutlak. Lâkin Yavuz Selîm'in evliyâlık ciheti, Hepsinden fazla olup, çok yüksekti himmeti." Yavuz Sultân Selîm Hân, her bir pâdişah gibi, Hem kudretli bir sultân, hem Hak dostu velîydi. Aslâ kibirlenmedi Mısır'ı fethedince, Aksine, tevâzuu fazlalaştı bir nice. Gelmişti o günlerde bir Cumâ namâzına, Hatip, hutbe okurdu kendisinin adına. "Haremeyn'in hâkimi" diye metheyleyince, O anda, müdâhale eylemişti hemence: (Hayır, hâkimi değil, hizmetçisi, hizmetçi.) Diye onu düzeltip, müsterih oldu içi. Allah'ın bu lütfuna şükreylemek için de, Secdeye kapanmıştı gözyaşları içinde. Sarığının ucuna, "süpürge"ye benzeyen, Bir "sorguç" taktırmıştı o günden îtibâren. Demek istemişti ki bununla: "Ben bir hiçim, O mübârek yerlerin bir süpürgecisiyim" Bu muhteşem tevâzû, yükseltti onu daha, Böylelikle daha çok yakın oldu Allah'a. Yavuz Selîm, aldığı bu mânevî emr ile, Ordusunu, doğuya gönderdi aceleyle. Lâkin Memluk sultânı bulunan "Kansu Gavri", Osmânlı ordusuna zahmet verdi bir hayli. İslâm hükümdârıydı "Kansu Gavri" ve lâkin, Osmânlı aleyhinde bulunurdu gün be gün.