"İmâm-ı Gazâlî"nin halka nasihatında, Şöyle buyurmaktadır "Ölüm, kabir" hakkında: "Ölüm", büyük bir iş ve korkunç bir tehlikedir, Lâkin bunu insanlar iyi bilmemektedir. Hatırlasalar bile "Ölüm"ü ara sıra, Fazla tesir etmiyor gafletten insanlara. Öyle dalmışlardır ki, "Dünya meşgalesi"ne, Başka şey gelmez olmuş maalesef kalplerine. Bundan kurtulmak için çekilip bir kenara, Şöyle söylemelidir nefsine ara ara: (Ey nefsim ömür geçti, yakında öleceksin, Lâkin görüyorum ki, sen hâlâ gaflettesin. Eğer uzak görürsen şimdi henüz "Ecel"i, Düşün "Âni olarak" ölüp de gidenleri. Birlikte oturduğun, yiyip içip güldüğün, Nice tanıdıkların nerdeler hani bu gün? Düşün o senden önce ölen yoldaşlarını, Nasıl kara toprağa koydular başlarını. İşte, nasıl yuttuysa onları kara toprak, Çok yakında seni de yutacaktır muhakkak. "Mezar"daki hâlini hiç düşünmüyor musun? Nasıl birbirlerinden ayrılacak her uzvun? Sonra mezarındaki o kurtlar, o böcekler, Gözlerini, dilini kemirip yiyecekler. Sen o vaziyetteyken gelirler vârislerin, Hemen taksim edilir bıraktığın servetin. Hattâ hanımın dahî başkasıyle evlenir, Bunları göreceksin yakında sen de bir bir. Senden evvel ölenler pişmansa nasıl şu an, Sen de gaflet edersen, olursun öyle pişman. Halbuki sen onlardan kaldın da az geriye, Hâlâ bir ders ve ibret almazsın, acep niye? Her gün görüyorsun da geçen cenazeleri, Niçin düşünmüyorsun hiç "Ölüm" ve "Ecel"i? Zannetme ki onları seyredersin böyle hep, Bir gün götürmezler mi seni de böyle acep? Ey nefsim uyan artık, ömrün sona geldi bak, Az daha yaşasan da, öleceksin muhakkak. Bir şey "Muhakkak" ise, onu "Oldu" bilmeli, O halde uzak değil, yakında bil "Ecel"i. Düşün ki, ona göre yapasın bir hazırlık, "Sonsuz bir yolculuğa" çıkıyorsun sen artık. Pişman olmamak için yârın "Mîzan" önünde, Bütün hazırlığını yap ve bitir bu günde. Zîra o gün "Mahşer"de, hesap var her bir işten, "Hesap" kötü giderse, kurtulunmaz "Ateş"ten. Öyleyse çok oku da öğren ilmihâlini, Ve hemen buna göre, düzelt bütün hâlini.