Dînin kıymet verdiği bir şeyi tahkîr etmek, Tahkîr ettiğini de, ta'zîm ve kıymet vermek, Çok tehlikeli olup, "Küfr-i hükmî"ye girer, Böyle yapan, mâzallah îmânını kaybeder. Meselâ bıyığını kırktığında bir kimse, Başkası, (Bu, bir şeye yaramadı) der ise, O kimsenin küfründen korkulur bundan sebep, Müslüman, konuşurken dikkatli olmalı hep. Zira bıyık kısaltmak, dînimizde "Sünnet"tir, O, bu sözle, sünneti hafif görmüş demektir. Bir erkek de, üstüne giyse ipek elbise, Biri de, bu hâline, (Mübarek olsun) dese, Onun da yine küfre düşmesinden korkulur, Zira bu, bir haramı kıymetli tutmak olur. Biri, kıbleye karşı ayağını uzatsa, Yahut o yöne doğru, tükrüğünü fırlatsa, Başkaları, onun bu yaptığını görseler, Ve ona, (Böyle yapma, bu mekruhtur) deseler, O da, (Her yaptığımız bu kadar olsa) dese, Böylece o mekruha ehemmiyet vermese, Onun dahî küfründen bu suretle korkulur, Zîra dînin hükmünü, hafife almış olur. Birinin hizmetçisi içeri girse yine, Peşinden selâm verse hemen efendisine, Lâkin o hizmetçiye, bir kimse (Sus) diyerek, Dese ki, (Efendiye olur mu selâm vermek?) O kişi, bu sözüyle mâzallah kafir olur, Maksadı başka ise, o takdirde kurtulur. "Selâm"ı küçük görmek değilse gâye şayet, Ona öğretmek ise, âdâb-ı muâşeret, (Kalben selâm verseydin) demek istedi ise, O zaman îmânını zâyi etmez o kimse. Biri, (Kıble ikidir, Kâ'be ve Kudüs) dese, Küfür olur, şimdiki hâli murad ederse. Ama, (Beyt-i mukaddes, kıble idi evvelden, Şimdi Kâ'bedir) derse, kurtulur tehlikeden. Bir "İslâm âlimi"ne, kim söğerse eğer ki, O kimsenin küfründen korkulur elbette ki. Biri de, (Yemek yerken konuşmamak iyidir, Bu hâl, mecusilerin iyi bir âdetidir.) Der ise, onun küfre girmesinden korkulur, Zira bu, kâfirliği beğenmek demek olur. Yine, (Sen mü'min misin?) deseler bir kimseye, O da, (İnşallah) deyip, te'vil edemez ise, Yani onun muradı, son nefesteki îmân, Değil ise, mâzallah küfre girer o zaman. Oğlu ölen birine, bir kimse gelip eğer, (O, Allah'a gerekti) der ise, küfre girer.