Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, bir gün talebeleriyle sohbet ediyordu.
Bir ara sohbeti kesip talebelerine döndü.
Ve onlara buyurdu ki:
“Yanımıza, bir zulmet geliyor!”
Az sonra biri geldi.
Meğer Râfızî âlimiymiş!
Yanında on kişi getirmiş.
Bu zâtı imtihan edeceklerdi...
● ● ●
Ancak onlar huzûra girince hiç iltifat etmedi mübârek zât.
Yüzlerine bile bakmadı.
“Oturun!” bile demedi.
Onlar, bu zâtın heybetinden korkup bir müddet ayakta dikilip beklediler!
● ● ●
Ne oturabiliyorlardı.
Ne de gidiyorlardı.
Böylece yarım saat geçti.
Nihâyet işaret etti ki:
“Haydi, şimdi oturun!”
Sohbetini bitirip yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar bir müddet daha titreyip sonra kendilerine geldiler.
● ● ●
Durumu anladılar.
Oturup konuştular.
“Bu âlimde bir mânevî hâl var ki, onu anlamak bizim kârımız değil” demek zorunda kaldılar.
Ve hepsi de talebesi oldular bu büyük velînin...
