Kavga güzeldir..
Ama, bir karanlık kuytuda, bir hiç uğruna canların yakıldığı, bir meyhane köşesinde neden çıktığı bile bilinmeyen boğazlaşmaların yaşandığı, mahalledeki kızcağızın sevdiği delikanlının mahallenin namusu adına meydan dayağına yatırıldığı ya da üç kuruşluk arazi uğruna birbirine giren aşiretlerin onlarca ölü verdiği kavgalardan söz etmiyorum…
Sözünü ettiğim; uğruna en yakıcı acıları, en dayanılmaz hüzünleri, en büyük yalnızlıkları, en kahredici ihanetleri yaşamayı göze aldığın, hatta gerektiğinde gözünü kırpmadan ölümüne yürüyebildiğin kavgadır…
Bedelini ağır ödediğin bu kavgada, çok uzun ve ince bir yolun sonuna ulaşana dek en fazla anlık mutluluklar, küçük sevinçler vardır, hiçbir şeye değişmeyeceğin…
Böylesine bir kavgada en büyük dayanağın tarihtir. Bilirsin ki; tarihi yaratanlar hep büyük kavgaları verenlerdir. Yine bilirsin ki; o kavgaları verenlerin çok önemli bölümü kavgayı kaybetmiştir…
–Ama bir sonraki kavganın da kazanım yolunu açmıştır…
Kavga uzun solukludur ve ölümüne acıdır aynı zamanda… Kavganın her anında sınandığını duyumsarsın… Birlikte yola çıktıklarının, saf tuttuklarının birer birer düştüğünü, yok edildiğini görürsün…
–Daha da acısı; bazıları teslim olmuş, bir bölümü ise karşı saflarda yer almıştır…
Tüm gücünle ayağa kalkmak!..Bu büyük kavgada sayısını bile unuttuğun irili ufaklı yenilgilere uğrarsın…
Hiç düşmeyeceğini sandığın kalelerin fethedildiğine tanık olursun…
Hep bir kuşatılmışlık duygusuyla yaşarsın seni tüketen zamanı… Düş kırıklıklarının yüreğine acı bir bıçak gibi saplandığı çok uzun geceler yaşarsın.. Öyle ki; aynaya bile bakmazsın, bakamazsın uzun zaman, gözlerinin taa derinlerine oturmuş yenilgiyi görmemek için…
Sonra, tek başına kaldığın hissine kapılırsın… Dayanılmaz bir yalnızlık duygusudur bu… Ama yüreğinin derinlerinde bir ses hiç de böyle olmadığını fısıldar durmaksızın… Aslında yine o küçük yenilgilerden birini yaşadığını anlarsın… Suskun ama yürekli, bitkin ama ayağa kalkmaya hazır insanların kavgaya ortak olduğunu hissedersin…
–Tüm gücünle ayağa kalkarsın…
Kavga, işte o zaman çok güzeldir… Teslimiyetler, ihanetler, içten fethedilen kaleler, hepsi bir çırpıda silinmiş, geride kalmıştır. Kavgaya kaldığın yerden devam edersin. Düşenlere, uzlaşanlara, teslim olanlara, saf değiştirenlere dönüp bakmazsın bile…
Hiç tanışmadığın ama çok iyi tanıdığın sıcacık insanların hiçbir karşılık beklemeksizin yolladığı sevgilerden keyif duyarsın, yenilenirsin… Artık önemli olan zaman, mekan, duygular, incinmeler, umutsuzluklar değildir. Önemli olan kavganın kendisidir, bunu yüreğinin derinliklerinde bir kez daha keşfedersin…
Bir gün düşme ihtimalin olsa da yine aynı coşku, aynı hınçla sürdürürsün kavgayı… Kaybetsen de, senden sonra gelecek olanların kazanacağını bilirsin… Tarih bunu sana öğretmiştir…
–Gülümsersin…
Geççek!..Yukarıda okuduğunuz yazım uzun yılların mücadelelerinin, kavgalarının, umut ve umutsuzluklarının, yenilgilerinin, sevinçlerinin içinden süzülüp gelen defalarca imbikten süzülen bir süreci ve yaşamı anlatır…
Peki nereden aklıma geldi yeniden paylaşmak, anlatayım…
Önceki akşam saat 21.00’da sosyal medyaya düştü…
Tarkan’ın büyük bir coşku ve enerjiyle söylediği yeni şarkısı kısacık sürede on milyonlarca kişi tarafından izlendi, defalarca tıklandı… Yalnızca güzel bir şarkı olduğu için değil, içinde umut, güzellik, gülümseme ve direnç taşıdığı için, yüreklere olanca gücüyle dokunduğu için tabii… Şarkının ufacık bölümü dahi anlatıyordu aslında gelmekte olanı.
-Geççek Geççek,
Geldiği gibi gitçek,
Her şeyin sonu var,
Bu çile de bitcek,
Oh oh! Şıngırdatıp oynuycaz o zaman,
O çiçekten günler çok yakında,
Hadi yeter artık fena bunaldık,
Düş babam artık! Düş yakamızdan
Dinler dinlemez o yazı geldi aklıma… O da Geççek’de ortak bir duyguyu vurguluyordu:
–Gülümseyin ve önümüze uzanan güneşli günlere inancınızı hiç ama hiç yitirmeyin… Sokaklara taşıp şarkılar, türküler söylemeye, halay çekmeye, el ele güneşi karşılamaya yalnızca bir adım kaldı!..
Tarkan’a sonsuz ve yürekten teşekkürler…
