Basel’in fişini daha ilk maçta Trabzon’da çekebilecek güce sahipken İsviçre’de akıl almaz şekilde tur gitti.

Duygu yoğunluğunun çok fazla olduğu ilk maçta 1-0’da kalmak bir ölçüde kabul edilebilir. Ama rövanşta 1-0 geriye düşünce yapılan hamleler gerçekten çok acayip.

Yani Abdullah Avcı 2-0 olunca yapılacak şeyleri 1-0’ken, maçı uzatmaya götürme şansı varken yaptı. Oyuncu maçın içinde o bir türlü girmeyen topun heyecanını yaşarken hata yapabilir ama hoca o kenarda sakin kalmak zorundaydı. Kaçan penaltı, verilmeyen penaltı, iptal edilen goller, kalecinin çıkardıkları hepsi aynı maçta Trabzonspor’un başına geldi. Olmayacak şeyler oldu kabul. Ama bunlar oyunun içinde var. Ne olursa olsun teknik adam olarak bu heyecana kapılmayacaksın. Atamadıkça, kaçırdıkça, iptal oldukça gerilen o heyecan ipinin ucunu en sıkı tutması gereken kişi hocaydı çünkü.

1-0’da orta sahayı komple boşaltıp, sadece Bakasetas’ı en geriye yaslayıp hücumu dörtlemek elenirken yapılacak bir iştir. 60.dakikadan sonra Basel iyice çekindi, bekledi, üstüne çekti seni ve tuzağa düşürdü. İlle de o golü atacağım hırsı hata yaptırdı hocaya. Bu kadar hoyratça saldırmanın anlamı yokken ava giderken avlandı Avcı. Hiç gerek yoktu hem de hiç.

Olmaması gereken çok büyük şanssızlıklarla üstelik üretkenlik anlamında harika olduğu bir maçta pisi pisine turu kaybetti Trabzonspor.

Eleştiriyi saldırganlık seviyesinde yapmıyoruz ama 6 ayda Avrupa’da tüm basamaklardan tek tek düşülmez. Birinde biraz tutunur gidersin. Hiçbirini yapamadın. Yazık oldu şampiyon olan organizasyona. Çok zor yakalanmıştı çünkü. Bu kadar kolay dağılması ve elde sadece Türkiye Kupası’nın kalması ziyandır.

Şampiyon sezonun ardından Avrupa’da en azından Konferans’ta final görmek çok şık olabilirdi.