İktidar yandaşlarına göre, her şey çok iyi gidiyor, işsizlik düşüyor, üretimimiz artıyor, falan filan…
Peki, gerçek öyle mi?
Hayır! Ortada böyle bir şey yok!
Cari açığın (döviz açığının) sürekli tehlike sinyalleri verişi, durumun öyle olmadığını gösteriyor.
Gerçek şu ki, üretimimiz az, tüketimimiz fazla… Kendi kendimize yetemiyoruz!
Başka ülkelerden aldığımız borç para ile devlet çarkını döndürüyoruz!
Yabancı devletler çalışıyor, kazanıyor, bize borç veriyor, biz de yiyoruz!
Peki, bu borcu nasıl ödeyeceğiz? İşte bütün sorun bu!
Belki de hiç ödeyemeyeceğiz!
Eeee… Elin oğlu alacağı borcu bizde bırakır mı? Bırakmaz! O zaman, Osmanlı döneminde olduğu gibi, en sonunda belki de, toprak tavizi vermek zorunda kalacağız!
Gidiş, o… Tehlikeli bir gidiş! Üzücü, moral bozucu değil mi?
Ne yapalım? Ülkeyi bu hale getirdiler işte…
Sanayileşmede yaya kaldık. (Bunu kısa bir süre önce Sanayi Bakanı Zafer Çağlayan da itiraf etti.)
Oysa hiçbir ülke, sanayileşmeden gelişemez ve dolayısıyla zengin de olamaz!
Biz bu halimizle, sanayileşen Batı ülkeleri tarafından, “Sömürülen pazar” olmaya devam edeceğiz demektir!