Bu­gün tüm yurt­ta sev­gi­li Ata'mı­zı sev­giy­le, öz­lem­le, say­gıy­la ana­ca­ğız.
Her il­de an­ma tö­ren­le­ri ya­pı­la­cak ve Baş­ken­t'­te yüz­bin­ler Anıt­ka­bi­r'­e aka­cak.
Me­rak edi­len şu:
Baş­ba­kan Er­do­ğan Anıt­ka­bi­r'­de, Ata­tür­k'­ün ma­nevî hu­zu­run­da say­gı du­ru­şun­da bu­lu­na­cak mı? He­men söy­le­ye­lim: Bu­lun­ma­ya­cak!
En­do­nez­ya ge­zi­si­ne çı­kan ve prog­ra­ma gö­re 10 Ka­sı­m'­da An­ka­ra'da ol­ma­sı ge­re­ken Tay­yip Bey, Ba­li'de kar­şı­laş­tı­ğı Bru­ne­i Sul­ta­nı Bol­ki­ah'­ın da­ve­ti­ni ba­ha­ne ede­rek ge­zi­si­ni bir gün uzat­tı. Bu du­rum­da 1938 yı­lın­dan bu ya­na ilk kez 10 Ka­sım Ata­tür­k'­ü an­ma tö­re­ni Baş­ba­kan­sız ya­pı­la­cak.
Ata­türk, Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti'nin ku­ru­cu­su­dur. Er­do­ğan da onun kur­du­ğu dev­le­tin Baş­ba­kan­lık kol­tu­ğun­da otu­ru­yor ama ne­den­se pro­to­kol ge­re­ği de ol­sa, ona say­gı du­ru­şun­da bu­lun­ma­yı hiç sev­mi­yor!
Bu­nu, onun es­ki söz­le­rin­den an­lı­yo­ruz. Ko­nuş­ma­la­rın­dan sa­de­ce iki ör­nek ver­mek ye­ter:

1) “Yo­lu­mu­zun or­ta­sın­da inek (Ata­türk il­ke ve dev­rim­le­ri) otur­muş yo­lu­mu­zu ka­pa­tı­yor, men­zi­le u­laş­ma­mı­zı en­gel­li­yor. İne­ği yo­lu­muz­dan ön­ce lâf­la usul usul, son­ra ev­vel Al­lah siz­le­rin yar­dım­la­rıy­la, ar­tık na­sıl olur­sa, na­sıl denk ge­lir­se kal­dı­ra­ca­ğız!”

2) “A­ta'yı an­ma du­ru­şun­da sap gi­bi ayak­ta dur­ma­ya ge­rek yok!”
Bun­la­rı söy­le­yen Tay­yip Be­y'­in ter­si­ne biz bu­gün ulus ola­rak Ata'yı sev­gi ve şük­ran­la ana­ca­ğız.